هیمن محمدی

مقدمه : اگرچه فوتبال محبوب ترین ورزش در جهان است، یکی از رشته های ورزشی محسوب می شود که دارای بالاترین میزان خطر بروز آسیب لیگامان صلیبی قدامی (ACL) است. نرخ بروز آسیب ACL در فوتبال در دامنه 15/0٪ تا 67/3٪ به ازای هر نفر در سال و 07/0 تا 08/1٪ به ازای هر 1000 ساعت در معرض قرار گرفتن در سنین و سطوح مختلف رقابت می باشد [1]. احتمال وقوع آسیب ACL در فوتبالیست های زن در مقایسه با فوتبالیست ها مرد 2 تا 3 برابر بیشتر است و اکثر آسیب های ACL بصورت غیر برخوردی رخ می دهد [2، 3]. از طرفی پارگی لیگامان صلیبی قدامی موجب هزینه درمانی زیاد، از دست دادن مشارکت ورزشی، ایجاد آسیب های ثانویه و نیز مشکلات روحی و روانی در ورزشکارن می گرددو بر همین اساس پیشگیری از این آسیب در اولویت کاری اغلب محققان رشته فوتبال قرار گرفته و هدف از این تحقیق نیز بررسی تأثیر مداخله ی تمرینی بر کاهش آسیب لیگامان صلیبی قدامی ، بهبود نقص های عصبی عضلانی و ارتقاء عملکرد ورزشی در فوتبالیست ها می باشد. مواد و روش ها: جستجوی مقالات مرتبط در سایت های تخصصی PubMed Medline و Science Direct با محدوده پوشش مقالات در زمینه های " Intervention Program " ، "Neuromuscular Deficiencies " ، " ACL Injuries "و " Athletic Performance " در دو دهه اخیر (1996 تا 2015) انجام شد. نتایج: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که ارائه برخی از برنامه های مداخله تمرینی Sportsmetrics, PEP) ,KIPP, FIFA+11 ) موجب کاهش معنی دار میزان آسیب ACL در هر دو گروه زنان و مردان فوتبالیست به ویژه در گروه سنی زیر 18 سال می شود. در مورد نیروی فرود نتایج متناقض بود اما اکثر مطالعات کاهش اندازه حرکت ران و زانو را گزارش کرده اند. افزایش زاویه خم شدن زانو و ران در اکثر مطالعات گزارش شد که میزان تغییرات و زمان وقوع بهبودی در طی فعالیت ها متفاوت بود . بیشتر مطالعات بهبود کلی راستای اندام تحتانی در صفحه کرونال و در طی فعالیت فرود پرش را گزارش کردند [4]. بهبود قدرت عضلانی اندام تحتانی پس از یک دوره تمرینی برای عضلات همسترینگ ، چهار سر و نسبت همسترینگ به چهار سر و نیز شروع زودتر فعالیت همسترینگ و کاهش فعالیت چهارسر گزارش شد. بهبود شاخص های تعادل تک پا به جز شاخص داخلی خارجی در اغلب تحقیقات گزارش شد و تفاوتی بین زنان و مردان مشاهده نشد و در آزمودنی های 14 تا 17 ساله میزا