هیمن محمدی

چکیده مقدمه و اهداف شایع­ترین آسیب لیگامانی زانو ، پارگی لیگامان صلیبی قدامی می باشد که علاوه بر هزینه درمانی زیاد موجب از دست دادن مشارکت ورزشی ، ایجاد آسیب های ثانویه و نیز مشکلات روحی و روانی در ورزشکارن می شود. بر همین اساس پیشگیری از این آسیب در اولویت کاری اغلب محققان قرار گرفته و هدف از این تحقیق نیز بررسی تأثیر تمرینات مداخله ای لیگامان صلیبی قدامی بر بهبود نقص های عصبی عضلانی و کاهش آسیب می باشد. مواد و روش ها جستجوی مقالات مرتبط در سایت های تخصصی "PubMed" Medline"" و "Science Direct" با محدوده پوشش مقالات در زمینه های مداخله های تمرین " ، " نقص های عصبی عضلانی " و " آسیب ACL " در دو دهه اخیر (1996 تا 2013) بود. یافته ها ارائه برخی از برنامه های مداخله تمرینی SPortsmetrics, PEP) ,KIPP, FIFA+11 ) موجب کاهش معنی دار میزان آسیب ACL در هر دو گروه زنان و مردان ورزشکار به ویژه در گروه سنی زیر 18 سال می گردد. در مورد نیروی فرود نتایج متناقض بود، اما اکثر مطالعات کاهش اندازه حرکت ران و زانو را گزارش کرده اند. افزایش زاویه خم شدن زانو و ران در اکثر مطالعات گزارش شد که میزان تغییرات و زمان وقوع بهبودی در طی فعالیت ها متفاوت بود. بیشتر مطالعات بهبود کلی راستای اندام تحتانی در صفحه کرونال و در طی فعالیت فرود پرش را گزارش کردند. بهبود قدرت عضلانی اندام تحتانی پس از یک دوره تمرینی برای عضلات همسترینگ، چهار سر و نسبت همسترینگ به چهار سر و نیز شروع زودتر فعالیت همسترینگ و کاهش فعالیت چهارسر گزارش شد. نتیجه گیری انتخاب مناسب تمرینات مداخله ای ACL بر اساس سن، رشته ورزشی و ویژگی های فردی با بهبود شاخص های عصبی عضلانی (اصلاح الکوی فعالیت عضلانی همسترینگ و چهارسر) و بهبود بیومکانیک حرکت (فرود نرم تر با افزایش خم شدن زانو و ران و کاهش ولگوس زانو) در اصلاح الگوی فرود و نهایتا کاهش میزان آسیب ACL موثر می باشند. کلیدواژه ها برنامه مداخله ای؛ آسیب لیگامان صلیبی قدامی؛ نقص عصبی عضلانی