مقدمه: هدف از این تحقیق بررسی اثر سه نوع بریس ( نئوپرینی ،ایرکست و بنددار( بر روی شاخص های تعادلی در والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار درجه یک و دو می باشد. مواد و روش ها: تحقیق از نوع پژوهشی اصیل می باشد. آزمودنی های این تحقیق 51 والیبالیست مرد در دامنه سنی 51 تا 51 سال باحداقل 3 سال سابقۀ بازی و دارای مچ پای ناپایدار درجه 5 و 5 بودند. در طول مراحل تحقیق چهار بار)بدون بریس ، بریس نئوپرینی،بریس بنددار ، و بریس ایرکست( آزمون تعادل توسط دستگاه تعادلی بایودکس )تست تعادل ورزشکاران بر روی یک پا در سطح دشواری 55 ( صورت گرفت. داده های تحقیق با استفاده از روش آماری 0استفاده گردید. / 0 با آلفای کوچکتر یا مساوی 01 / آنالیز اندازه های مکرر یک طرفه تجزیه و تحلیل شد و سطح معنی داری 51 یافته ها: نتایج نشان داد که میزان شاخص کلی ثبات هنگام بکارگیری هر سه نوع بریس در مقایسه با شرایط عدم استفاده از بریس کاهش معنی-داری دارد، یا به عبارتی هر سه نوع بریس باعث بهبود تعادل می شوند. هنگام مقایسه سه نوع بریس، بریس نئوپرینی بهتر از دو نوع بریس دیگر عمل کرد. ولی در مقایسۀ دو نوع بریس بنددار و ایرکست اختلاف معنی داری بین این دو مشاهده نشد. به عبارتی در بهبود تعادل بریس نئوپرینی بهتر از بریس ینددار و ایرکست عمل می کند. اگرچه بریس بنددار تا حدودی بهتر از ایرکست عمل می کند اما این دو نوع بریس در بهبود تعادل اختلاف معنی دار با همدیگر نمی باشد. نتیجه گیری: : با استفاده از یافته های موجود می توان از بریس به عنوان روشی مناسب جهت بهبود تعادل در افراد دارای مچ پای ناپایدار و جهت پیشگیری از آسیب های لیگامانی استفاده کرد و برای افراد دارای ناپایداری درجه یک و دو استفاده از بریس نئوپرینی می تواند نتایج بهتری نسبت به استفاده از دو نوع بریس دیگر داشته باشد.
