زراعت دیم یکی از عوامل تبدیل مراتع بوده و معمولاً در ارتفاعات، روی تپه ها، دامنه کوهها و زمین های سطحی که به دلایل مختلف، آب کافی ندارند و با استفاده از آب بارش ها انجام می شود. بسیاری از این اراضی تبدیل شده بدلیل عدم وجود پتانسیل تولید پایدار دارای بازده بسیار کم بوده و به دلیل اعمال روش های نا مناسب کشت نظیر شخم غیر اصولی و کشت بر روی اراضی پر شیب با خاک فقیر، پس از مدتی رها می شوند. تبدیل مرتع به اراضی کشاورزی، تاثیر زیادی بر اکسیداسیون کربن سطحی خاک و افزایش انتشار CO2 و سایر گازها به اتمسفر دارد، با توجه به اینکه ایران به عنوان کشوری در حال توسعه و دارای چشم انداز توسعه صنعتی است، باید اهمیت مراتع را به لحاظ ارزشهای زیست محیطی و نقش آنها را در کاهش تولید گازهای گلخانه ای و تغییرات جهانی اقلیم مشخص شده و اثر تبدیل این ارضی به زمین های کشاورزی (دیمکاری) را جهت اعمال دورنمای مدیریتی آتی مراتع مناطق نیمه خشک در جهت پایندی به پروتوکل های جهانی مشخص کرد. به منظور تعیین اثر تبدیل مراتع به دیم زار بر میزان ذخایر کربن اکوسیستم ، با پیمایش صحرایی، مناطق تحت عملیات کشت دیم و مراتع طبیعی مجاور آن به عنوان تیمار شاهد شناسایی شد. در ادامه در هر یک از تیمارهای مشخص شده اقدام به تعیین مناطق معرف گردیده و نمونه برداری از خاک انجام گردید. در انتخاب تیمار های مورد مطالعه به خصوصیاتی نظیر تنوع کشت(گیاهان یکساله یا چند ساله) فیزوگرافی( شیب) توجه شد و تیمار ها به گونه ای انتخاب شد که در مجموع تنوعی از خصوصیات توپوگرافی و کشت را جهت مقایسات داشته باشیم. نتایج نشان داد تبدیل مراتع به دیمزار دارای تاثیر معنی دار بر ذخایر کربن اکوسیستم می باشد. کشت گونه های چند ساله و پایا نسبت به گونه های یکساله در مجموع تاثیر منفی کمتری بر ذخایر کربن خاک داشت. رها سازی اراضی دیم بدترین نوع کاربری زمین از حیث فقر کربن آلی خاک ارزیابی شد. همچنین اثر تبدیل مراتع به دیمزار بر ذخایر کربن به میزان شیب اراضی بستگی خواهد داشت که با افزایش میزان شیب کمیت کربن آلی خاک افت بیشتری خواهد داشت.
