به منظور تعیین اثر تبدیل مراتع شور حاشیه پلایای دامغان به اراضی کشاورزی بر میزان ذخایر کربن اکوسیستم، 2 منطقه مطالعاتی در اراضی شور واقع در ضلع غربی پلایای دامغان که در آنها تغییر کاربری در قالب پسته کاری و صیفی کاری ایجاد شده بود انتخاب شد. در هر یک از تیمارها اقدام به تعیین مناطق معرف شد و نمونه برداری از خاک و پوشش گیاهی در تیمار های تحت کشت و بوته زار های شور مجاور آن انجام شد. در هر تیمار 2 تکرار و در هر تکرار 3 پروفیل حفر شد. در نمونه های خاک و گیاه، درصد کربن آلی محاسبه شد و برای مقایسه داده ها از آزمون تی مستقل استفاده گردید.طور کلی در مناطق مورد مطالعه در این تحقیق تبدیل مراتع به به اراضی کشاورزی بر اساس نوع گونه های گیاهی کشت شده اثرات متفاوتی را بر میزان ذخایر کربن آلی خاک نسبت به مراتع شور مجاور ایجاد کرد. کشت محصولات یکساله جالیزی به دلیل ایجاد دستخوردگی وسیع و سالیانه و مکانیسم کشت در مجموع تاثیر منفی بیشتری(کاهش 18 درصد) نسبت به باغکاری(کاهش 11 درصد) در ذخایر کربن آلی خاک ایجاد نمود. در نهایت نتایج این تحقیق بیانگر آن است که در مناطق شور حاشیه پلایا های کشور بدیل شرایط دشوار محیطی اولا تا حد امکان از هر گونه تغییری که منجر به تخریب پوشش گیاهی بومی این نواحی می گردد به شدت اجتناب گردد و ثانیا در صورت تبدیل این مراتع به اراضی کشاورزی، کشت گونه های چند ساله نسبت به گونه های یکساله در اولویت قرار گیرد.
