به منظور تعیین عامل های بوم شناختی مؤثر بر ترسیب کربن در درمنه زارها، چندین منطقه مطالعاتی در استان سمنان، شامل شهرستانهای ایوانکی، دامغان و سمنان با بیشینه درصد حضور گونه درمنه دشتی (A.sieberi) گزینش شد. تیمارهای محیطی شامل توپوگرافی (شیب، جهت و ارتفاع)، پوشش گیاهی (تراکم، درصد پوشش تاجی و زیتوده) و اقلیم (دما و بارش) در منطقه های مورد بررسی، گزینش شد. نمونه برداری از پوشش گیاهی به روش تصادفی نظام یافته (سیستماتیک) در قالب 30 تا 40 قطعه(پلات) 1 متر مربعی در طول 3 تا 4 نوار (ترانسکت) 100 تا 200 متری انجام شد. در هر قطعه درصد پوشش تاجی، تراکم، ابعاد هر پایه، لاشبرگ، زیتوده (زیتوده) اندام هوایی و زیرزمینی تعیین شد. نمونه برداری از خاک با توجه به عمق ریشه دوانی از 4 عمق 25-0، 50-25، 75-50 و 100-75 سانتیمتری انجام گرفت. در بخش گیاه، کربن آلی به روش احتراق در کوره الکتریکی محاسبه شد. در بخش خاک، درصد رس، سلیت، ماسه، وزن مخصوص ظاهری، کربن آلی، اسیدیته، هدایت الکتریکی، آهک، نیتروژن، فسفر، پتاسیم و گچ اندازه گیری شد. به منظور تعیین مهم ترین متغییرهای محیطی بر ترسیب کربن از رگرسیون چند متغیره بهره گیری شد. نتایج نشان داد، مقدار کربن ترسیب شده در درمنه زارهای استان سمنان به طور میانگین 5/25 تن در هکتار می باشد. کمینه و بیشینه رقم مذکوربه ترتیب 10 و 45 تن در هکتار به دست آمد که تحت تاثیر متغییر های بوم شناختی می باشد. متغییرهای پوشش گیاهی (زیتوده ریشه و مساحت تاج پوشش)، خاک (مقدار رس و نیتروژن)، توپوگرافی (ارتفاع از سطح دریا) و اقلیم ( میانگین بارش سالیانه) نقش مؤثر و تعیین کننده بر کمیت کربن ذخیره شده دارد. به طور کلی در درمنه زارهای مورد بررسی، خاک بیشترین سهم (به طور میانگین 87 درصد) از کل کربن ترسیب شده در بوم نظام را به خود اختصاص داده است و سهم زیتوده و لاشبرگ از این مقدار به ترتیب 9/12 و 01/0 درصد است.
