این آزمایش به منظور مقایسه داده های روش آنزیمی- آزمایشگاهی و داده های زیر بخش های نیتروژن دار در تخمین پ روتئین قابل تجزیه در شکمبه و قابل هضم در روده، در دانه سویا خام، برشته و اکسترود شده انجام شد. برشته کردن و اکسترود کردن نسبت به به جز در دانه سویا اکسترود شده) را ) C و B3 ،B و نیتروژن قابل حل دانه سویا را کاهش و بخشهای 2 B1 ،A دانه خام مقدار بخش افزایش داد. کمترین مقدار ناپدید شدن شکمبهای و پس از شکمبه ای پروتئین در دانه سویای برشته شده مشاهده شد . نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری حرارتی به طور مؤثری باعث تغییر در بخش های نیتروژندار و کاهش تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین دانه سویا شد. همچنین مشاهدات ما نشان داد که همبستگی بسیار بالایی بین داده های حاصل از روش آنزیمی - آزمایشگاهی و روش و قابلیت هضم (r2=0/ پیشنهادی سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل در برآورد میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه ( 93 نیتروژن و افزایش قابلیت هضم روده ای C وجود دارد. به نظر میرسد اکسترود کردن با کاهش بخش (r2=0/ پس از شکمبه ای ( 96 پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه روش بهتری برای فرآوری دانه سویا به منظور افزایش میزان پروتئین عبوری آن باشد و استفاده از زیربخش های نیتروژن دار در تخمین میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه می تواند جایگزین مناسبی برای روش های آنزیمی معتبر باشد.
