این پژوهش به شیوهی تحلیلی -توصیفی انجام گرفته و به تحلیل شیوه های تولید نشانه ی بصری در شعر دیداری پس از انقلاب میپردازد. برای این منظور پس از مقدّمه و کلیات، تعریف و تبیین شعر دیداری و کیفیّت و پیشینه ی آن، سیر تحول شعر دیداری در ادبیات ملل و ادبیات فارسی، به ویژه شعر دیداری در دهه های چهل و پنجاه مورد بحث قرار می گیرد. سپس با واکاوی شعر تجسمی در دوره ی پس از انقلاب، شیوه ها و شگردهای تولید نشانهی بصری در شعر دیداری این دوره بررسی و تحلیل می شود. بر اساس نتایج این پژوهش، شعر تجسمی در دو دورهی پیش از انقلاب اسلامی معطوف به شگردهای مشابهی است که غالباً با شکست واژه و جدانویسی اجزای آن برای تولید نشانهی بصری نمود مییابد. در شعر تجسمی پس از انقلاب، علاوه بر شگردهای رایج در دهههای قبل، جلوههای نوینی از شعر دیداری خلق شده است که غالباً در کاربرد عناصر برون متنی و با استفاده از طرح، تصویر، نگاره و ابزار گرافیکی صورت میبندد. از این منظر گونههای تازهای از شعر تجسمی مانند شینما، خواندیدنی، شعر-نگاره و شعر چندرسانهای در این دوره ارائه میشود که در پیوند با رشد و گسترش ابزار ارتباطات و به ویژه اینترنت قابل ارزیابی است. مهمترین ویژگی همهی این شعرها، وابستگی خوانش و درک شعر به نوشتار
