در بسیاری از نقاط جهان تعارض میان انسان و حیات وحش یکی از مهم ترین عوامل تهدید تنوع زیستی به ویژه حیات وحش است و زمانی اتفاق می افتد که نیازهای حیاتی حیات وحش و انسان با یکدیگر همپوشانی پیدا کند. این مسئله عمدتا بدلیل افزایش روزافزون جمعیت بشر و تخریب و نابودی مداوم زیستگاههای طبیعی کره زمین است. در این کشمکش هردو طرف آسیب می بینند و منجر به از دست دادن دام، محصول، دارایی ها، سلامت و حتی جان مردم از یکسو و کشته شدن گونه های جانوری در معرض خطر انقراض از سوی دیگر می شود. همچنین افزایش تعارض انسان و حیات وحش موجب کاهش مشارکت جوامع محلی در حفاظت از حیات وحش خواهد شد. در سراسر جهان پستانداران بزرگ جثه نسبت به سایر مهره داران بیشترین تعارض را با انسان دارند ازجمله فیل، پلنگ، ببر، خرس و گرگ. حفاظت از گونه های جانوری در معرض خطر انقراض که مهم ترین عامل تهدید آن ها تعارض با انسان است بسیار پیچیده و دشوار است و راهکارهای مدیریتی و کاهش این تعارض اغلب برای هرگونه جانوری و منطقه موردنظر خاص و متفاوت است. در کشور ایران علاوه بر پستانداران بزرگ جثه نظیر یوزپلنگ، پلنگ، خرس قهوه ای، خرس سیاه، گرگ، کفتار بین انسان و خزندگان به ویژه گونه های مختلف مارها، تمساح پوزه کوتاه تالابی، لاک پشت فراتی، و لاک پشت مهمیز دار نیز تعارض وجود دارد. باوجود اهمیت این موضوع، طرح های حفاظتی اندکی در کشور باهدف کاهش و مدیریت تعارض میان انسان و حیات وحش انجام شده است. متأسفانه نمونه های برطرف شدن کامل و بلندمدت تعارض انسان و حیات وحش بسیار محدود و انگشت شمار است. ازجمله طرح های موفق کاهش تعارض یوزپلنگ و جوامع محلی در پارک ملی توران، کاهش تعارض پلنگ در پارک ملی گلستان، کاهش تعارض صیادان و لاک پشت فراتی در شمال استان خوزستان و کاهش تعارض میان گردشگران و جوامع محلی و افعی کوهستانی لطیفی در پارک ملی لار هستند. برای کاهش و حل بلندمدت تعارض میان انسان و حیات وحش راه حلی مفید و مؤثر خواهد بود که هر دو طرف یعنی مردم محلی و حیات وحش از آن نفع ببرند و هردو طرف به صورت مسالمت آمیز در کنار یکدیگر به زندگی ادامه دهند.
