امروزه در ادبیات توسعه روستایی، پارادایم هایی نظیر توسعه درونزا، امرار معاش پایدار روستایی، توسعه پایدار و پساتوسعه، موافق و طرقدار مطرح شدن و نیز کاربرد دانش بومی در توسعه یافتگی جوامع بویژه جوامع محلی است. از این رو توجه به این موضوع و شناسایی چارچوب روش شناسی آن اهمیت فراوانی یافته است. موضوعی که در مقاله حاضر بدان پرداخته شده است. بنابراین برای دست یابی به توسعه ایی همه جانبه و پایدار باید دانش و اطلاعات چندهزارساله مردم، را مورد توجه ویژه ایی قرار داد. مقاله حاضر هم در این راستا تدوین شده است. تلاش می شود با ورود بحث دانش بومی به ادبیات توسعه، نگاهی نو به مطالعات توسعه و توسعه روستایی افکنده شود.
