یکی از مشکلات اساسی میلگردهای فولادی در بتن، خوردگی میلگردها در محیطهای خورنده و سولفاتی است. روشهای مختلفی برای مقابله با خوردگی میلگردهای فولادی در بتن استفاده شده است، که از مهمترین آنها میتوان به میلگردهای پلیمری اشاره کرد. میلگردهای پلیمری جایگزین خوبی برای میلگردهای فولادی در محیطهای خورنده و همچنین محیطهای نمکی و قلیایی هستند. این مواد ترکیبی از الیاف و مواد چسباننده هستند. وزن مخصوص به مراتب پایینتر، مقاومت کششی بالاتر، عایق حرارتی و مغناطیسی میلگردهای پلیمری نسبت به فولادی باعث شده که جایگزین مناسبی برای میلگردهای فولادی باشند. اساس عملکرد مرکب بتن و میلگرد و تشکیل یک عضو بتن آرمه، بر پیوستگی کامل بین میلگرد و بتن استوار است. ایفای نقش عنصر کششی توسط میلگرد و جبران ضعف مقاومت بتن تحت کشش، فقط در صورتی امکان پذیر است، که پیوستگی کامل بین بتن و میلگرد وجود داشته باشد. در این تحقیق به بررسی رفتار پیوستگی میلگردهای پلیمری و فولادی در بتن سبک سازهای پرداخته شده است. از آزمایش بیرون کشیدگی میلگرد برای محاسبه مقاومت پیوستگی میلگرد استفاده شده. پوکه مصرفی برای ساخت بتن سبک سازهای پوکه معدنی اسکوریا قروه است. پارامترهای متغیر و اصلی این آزمایش قطر میلگرد و نوع میلگرد است، که بعد از ساخت و عملآوری توسط دستگاه یونیورسال مورد آزمایش قرار گرفتهاند. نتایج آزمایش نشان داده است، که با افزایش قطر میلگرد، نیروی لازم برای بیرون کشیدن میلگرد، افزایش پیدا خواهد کرد و همچنین مقاومت پیوستگی میلگردکاهش پیدا میکند. مقاومت پیوستگی میلگردهای پلیمری نسبت به میلگردهای فولادی مقدار کمتری را نشان میدهد. همچنین با افزایش قطر میلگرد شاهد کاهش مقدار لغزش میلگرد در بتن هستیم، که مقدار لغزش میلگردهای پلیمری نسبت به فولادی بیشتر خواهد بود. و همچنین مقاومت پیوستگی در بتن سبک از بتن معمولی کمتر است که جهت افزایش مقاومت پیوستگی در بتن سبک میتوان تمهیداتی از جمله استفاده از میلگرد با قطر کمتر را در نظر گرفت.
