ترمیم و مقاوم سازی سازه های ضعیف، که ممکن است به دلیل تغییر آیین نامه های طراحی، ضعف در اجرای سازه ها، افزایش طبقات آن و یا آسیب دیدن ساختمان در اثر عوامل شیمیایی یا فیزیکی باشد یک موضوع مهم و ضروری است. ترمیم خوب کارایی سازه بتنی را افزایش داده و ترمیم ضعیف پس از زمان کوتاهی تخریب شده و باعث صدمه دیدن بتن مجاور نیز میگردد. انتخاب ماده مناسب برای ترمیم بتن آسیب دیده به خصوصیات مواد و رفتار مقطع مرکب تحت شرایط پیش بینی شده بستگی دارد. ناهمخوانی در خصوصیات مصالح از قبیل مقاومت خمشی، مقاومت فشاری، سختی، ضریب خزش، ضریب پواسون، جمع شدگی و غیره بر دوام بتن ترمیم شده تأثیرگذار است؛ این ناهمخوانی ممکن است منجربه جداشدگی در سطح بین بتن اولیه و بتن ترمیم شده و نیز ایجاد ترک یا کرنش کششی اولیه در بتن ترمیمم یافته شود که در نهایت باعث کاهش ظرفیت باربری و دوام سازه بتنی میگردند؛ بنابراین انتخاب ماده مناسب برای ترمیم بتن مطلبی قابل بحث است. برای دست یافتن به یک ترمیم پایدار ضروری است که خصوصیات بتن اولیه و ماده ترمیم هماهنگ باشند. این مسئله تا حدودی تضمین میکند که ماده ترمیم بتواند تمام نیروها و تنشهای ناشی از تغییر حجم مانند جمع شدگی نسبی و یا انبساط در محیطهای خاص را در بازهای از زمان بدون تخریب تحمل کند. از این رو در این تحقیق با بررسی دو نوع مختلف ملات بتنی به توانایی این روش جهت ترمیم ستونها پرداخته شده است که بر اساس نتایج به دست آمده، در نمونه های با مقاومت فشاری ملات یکسان، با افزایش مدول الاستیسیته، شکل پذیری ستون ترمیم شده کاهش یافته، برای نمونه های دارای مشخصات مکانیکی یکسان ملات، با افزایش مقاومت فشاری ملات میزان نیروی تحمل شده توسط مقطع ترمیم افزایش یافته و ستون توانایی تحمل نیروی بیشتری نسبت به حالت غیر آسیب دیده را دارا میباشد.
