روابط متقابل بین شهر و روستا به عنوان یکی از مهمترین عوامل موثر در بروز تغییرات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در عرصه های شهری و روستایی شناخته شده است. در نظریه های توسعه عمدتا بر دوگانگی منظر شهر و روستا تاکید شده است و در این راستا برنامه ریزان شهری با تمرکز بر گره های شهری توجه اندکی به کشاورزی و برنامه ریزی با جهت گیری به سمت نواحی روستایی داشته اند. در حالیکه برنامه ریزان توسعه روستایی نیز با تاکید بر روستا و اراضی کشاورزی کمتر به فضای شهری و تاثیر آن بر توسعه روستایی پرداخته اند. بدین ترتیب در طول سالهای متمادی تفکیک فضایی شهر و روستا در برنامه ریزیهای توسعه سنت غالب در میان برنامه ریزان شهری و روستایی بود. در دهه 1970 انگاره ای ترویج یافت که بر اساس آن شهرها می توانستند در توسعه روستایی موثر واقع شوند. این نظریه که ریشه در بنیانهای مکان مرکزی داشت توسط جانسون در مورد کشور هندوستان به اجرا گذاشته شد. بر اساس الگوهای مکان مرکزی ، شهرکهای روستایی در هندوستان قادر بودند شکاف بین شهرها و روستاها را از طریق تجاری نمودن فعالیتهای کشاورزی پر نمایند
