غلامرضا حیدری

به منظور بررسی تأثیر سیستم های مختلف حاصلخیزی بر روی برخی شاخص های رشدی دو رقم ذرت دانه ای (Zea mays)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با دوازده تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان در سال زراعی 1390 اجرا شد. فاکتور اول شامل سطوح کود در شش سطح (T1)، کود شیمیایی نیتروژن و فسفر به صورت صد درصد (300 و 150 کیلوگرم در هکتار)، (T2) کود بیولوژیک فسفات بارور 2 (100 گرم در هکتار) و نیتروکسین (1 لیتر در هکتار)، (T3) کود مرغی به صورت صد درصد (15 تن در هکتار)، (T4) 50 درصد کود مرغی + کود بیولوژیک، (T5) 50 درصد کود شیمیایی + کود بیولوژیک + 50 درصد کود مرغی، (T6) شاهد، و فاکتور دوم شامل رقم در دو سطح (A1) سینگل کراس 704 و (A2) دابل کراس 370 بود. نتایج نشان داد که ترکیب تیماری A1T5 وزن خشک کل، شاخص سطح برگ، سرعت رشد گیاه، سرعت رشد نسبی و سرعت جذب خالص را در مقایسه با شاهد افزایش داد. در رقم DC370 بیشترین وزن خشک کل، سرعت رشد محصول، شاخص سطح برگ و سرعت جذب خالص مربوط به T1 بود. بیشترین سرعت رشد نسبی درهر دو رقم، 21 روز پس از کاشت از سطح کودی T5 بدست آمد. در سطوح کودی مختلف رقم دیررس SC704 از عملکرد دانه بیشتری نسبت به رقم DC370 برخوردار بود. کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی با کود بیولوژیک و آلی باعث حصول بیشترین عملکرد نسبت به مصرف تنهایی هر کدام از آنها می شود.