به منظور بررسی تأثیر کودهای زیستی و شیمیایی بر عملکرد و برخی خصوصیات فیزیولوژیک ذرت در سطوح تنش خشکی، آزمایشی مزرعه ای در سال زراعی 1390 به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه کردستان انجام شد. سه سطح آبیاری شامل: آبیاری مطلوب (آبیاری در پتانسیل آب خاک 3- بار)، تنش متوسط خشکی (آبیاری در پتانسیل آب خاک 7- بار) و تنش شدید خشکی (آبیاری در پتانسیل آب خاک 11- بار) در کرت های اصلی قرار گرفتند و چهار سطح کودی، شامل عدم مصرف کود (شاهد)، کود زیستی فسفاته بارور2 + نیتروکسین، کود شیمیایی و تلفیقی از دو نوع کود (50% کود شیمیایی + 100% کود زیستی) به عنوان سطوح فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که تنش کمبود آب اثرات منفی روی عملکرد داشت و کاربرد کود نتوانست از کاهش عملکرد دانه در شرایط تنش شدید خشکی جلوگیری نماید. بیشترین عملکرد دانه در شرایط آبیاری مطلوب و کاربرد تیمار تلفیقی کود شیمیایی + کود زیستی فسفاته بارور 2 و نیتروکسین با میانگین عملکرد 13 تن در هکتار حاصل شد که نسبت به شاهد 257 درصد افزایش نشان داد. با افزایش شدت تنش محتوی کلروفیل a کاهش ولی محتوی کلروفیل b افزایش پیدا کرد. نتایج نشان داد که فعالیت کاتالاز و پراکسیداز در شرایط تنش خشکی بیشتر از شرایط آبیاری مطلوب افزایش یافت. کاربرد کود تا حدودی باعث تعدیل اثرات تنش خشکی شد و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت را کاهش داد.
