مصرف غذاهای طبیعی یا فراوری شده ای که از ابتلا به بیماری های مزمن مرتبط با رژیم غذایی(مانند بیماری های قلبی-عروقی، چاقی، دیابت و سرطان) ممانعت کنند، اهمیت ویژه ای دارد. مطالعات زیادی جهت شناسایی، جداسازی و توصیف اجزای زیست فعال سلامتی بخش(غذاداروها ) در منابع غذایی انجام می شود. این مواد علاوه بر عملکرد تغذیه ای طبیعی، باعث ترفیع سلامت مصرف کننده نیز می شوند(مانند روغن امگا-3، ویتامین های محلول در چربی، کاروتنوئیدها، پلی فنول ها و استرول های گیاهی). این مطالعه مروری به بررسی اثر ماتریکس غذایی بر زیست دستیابی اجزای زیست فعال می پردازد. مواد غذادارو ممکن است از منبع اولیه آن ها جدا شوند و به عنوان اجزای عملگر به غذاهای فراسودمند اضافه شوند؛ اما بسیاری از این مواد نقطه ذوب بالا و انحلال پذیری ناچیزی در آب دارند و نیز پایداری شیمیایی و زیست دستیابی کمی دارند. به همین دلیل، سامانه های حامل کلوئیدی اغلب برای بهبود کاربرد، پایداری، زیست دستیابی و سازش پذیری غذایی این مواد نیاز هستند. همچنین مواد غذادارو ممکن است به عنوان بخشی از غذاهای طبیعی مصرف شوند(مانند میوه و سبزی)؛ در این حالت، زیست دستیابی آن ها تحت تاثیر ماتریکس غذایی حامل قرار می گیرد؛ مثلاً مصرف سبزیجات همراه با مواد غذایی حاوی لیپید قابل هضم(سس سالاد)، باعث افزایش زیست دستیابی کاروتنوئید موجود در سبزی می شود. بنابراین، در حال حاضر علاقه زیادی به طراحی حامل های کلوئیدی و ماتریکس های غذایی ویژه ای است که زیست دستیابی مواد غذادارو را افزایش دهند.
