فاطمه سرجوقیان

توده گرانیتوئیدی نصرند، واقع در 40 کیلومتری جنوب شرق اردستان دارای ترکیب گرانیت و گرانودیوریت است و دایک های متعددی از جنس دیوریت و گابرو در آن تزریق شده است. پژوهشهای پتروگرافی نشان می دهد که سنگ های گرانیتی و گرانودیوریتی دارای مجموعه کانی های اصلی کوارتز، ارتوکلاز، پلاژیوکلاز، آمفیبول و بیوتیت هستند که در شرایط تقریباً تعادلی بسر می برند. دایک های دیوریتی و گابرویی به طور عمده شامل پلاژیوکلاز، آمفیبول و پیروکسن هستند. آمفیبول های این مجموعه، کلسیک و ترکیب آن ها در سنگ های گرانیتوئیدی معمولاً از هورنبلند تا اکتینولیت تغییر می کند، در حالی که در دایک های دیوریتی به سمت هاستینگزیت متمایل شده است. ترکیب پلاژیوکلازها در سنگ های گرانیتوئیدی از آلبیت تا الیگوکلاز و در دایک های دیوریتی و گابرویی از الیگوکلاز تا بیتونیت متغیر است. پیروکسن در دایک ها از نوع کلینوپیروکسن است و ترکیب اوژیت- دیوپسید دارد. میانگین فشار حاکم بر توده نفوذی در هنگام جای گیری حدود 54/ 1 کیلوبار است که با عمق حدود 5/9 کیلومتری پوسته مطابقت می کند. در حالی که آمفیبول های موجود در دایک های دیوریتی میانگین فشار تشکیل حدود 2/96 را نشان می دهند که بیانگر شکل گیری آن در اعماق حدود 11/4 کیلومتری است. میانگین دمای تبلور توده نفوذی حدود 700 و آمفیبول دایک های دیوریتی 940 درجه سانتی گراد محاسبه شده است. فوگاسیته اکسیژن در ماگمای سازنده سنگ های گرانیتوئیدی و دایک دیوریتی در بالای محدوده بافر Ni-NiO بوده و به ترتیب مقادیر 12/9- و 10/5- را نشان می دهد. میزان آب ماگمای سازنده سنگ های گرانیتوئیدی و دایک دیوریتی به ترتیب حدود 3/6 و 4/6 محاسبه شده است.