توده های نفوذی مهرآباد واقع در جنوب شرق اردستان، شمال و شمال غرب زون افیولیتی نائین، غرب زون ایران مرکزی و در بخش میانی کمربند ماگمایی ارومیه- دختر جای گرفته اند. روند جایگیری این توده ها شرقی- غربی بوده و در سنگ های آتشفشانی ائوسن منطقه تزریق شده اند. توده های نفوذی مهرآباد، بیشترین رخنمون را در سه منطقه سهیل پاکوه، گلشکنان و حاجی آباد نشان می دهند. ترکیب سنگ شناسی این توده ها گرانیت، تونالیت، گرانودیوریت و کوارتز مونزودیوریت می باشد. کانی های اصلی موجود در این سنگ ها شامل پلاژیوکلاز، کوارتز، فلدسپار آلکالن، بیوتیت و هورنبلند و کانی های فرعی آن شامل آپاتیت، اسفن، زیرکن و کانی های اپک می باشد. بافت های غالب این سنگ ها گرانولار، گرانوفیری، پوئی کیلیتیک و غربالی می باشد. توده های نفوذی مهرآباد جزو گرانیتوئیدهای نوع I می باشند. این سنگ ها دارای ماهیت کالوآلکالن و متاآلومین هستند. الگوی تغییرات عناصر کمیاب و کمیاب خاکی نرمالایز شده به کندریت و گوشته اولیه بیانگر غنی شدگی این سنگ ها از LREE و LILE نسبت به HREE و HFSE و وجود آنومالی منفی Eu، Nb، Ti و P در نمونه های مورد مطالعه است. این امر در کنارموقعیت نمونه ها بر روی نمودارهای مختلف تمایز تکتونیکی، حاکی از شکل گیری سنگ های مورد مطالعه در محیطی مرتبط با فرورانش در حاشیه فعال قاره ای است. شواهد ژئوشیمیایی مانند مقادیر بالای SiO2، مقادیر کم Mg# و عناصر انتقالی و همچنین میانگین نسبت های Nb/La، Ti/Zr، Nb/Ce و La/Sm)n) گویای آن است که پوسته زیرین نقش مهمی در تشکیل تودده های نفوذی مهرآباد بازی کرده است. با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که توده های نفوذی مهرآباد در نتیجه ذوب بخش های زیرین و میانی پوسته قاره ای، دراثر گرمای ایجاد شده در زون فرورانش و در شرایطی با متاسوماتیسم پایین ایجاد گشته است. همچنین می توان برای توده های مونزوگرانیتی چنین ابراز داشت که، پروتولیت آن ها به احتمال فراوان متاگری وک ها باشند که به واسطه جایگزینی مذاب های مشتق شده از گوشته در پوسته، دچار ذوب بخشی شده که ضمن صعود به طبقات بالاتر سطح زمین، به تدریج متبلور شده و واحدهای گرانیتی و در مرحله نهایی تونالیت ها را می سازد.
