توده گرانودیوریتی آستانه واقع در جنوب غرب اراک حاوی برونبوم های ریز دانه کروی و به ندرت بیضوی با ترکیب گابرو، دیوریت و کوارتز دیوریت است. قطر این برونبوم ها از حدود چند میلی متر تا 40 سانتی متر در تغییر است. اندازه کانی های تشکیل دهنده برونبوم ها در بخش خارجی، ریزتر از مرکز آنها است. ریز دانه بودن برونبوم ها حاکی از سرد شدن سریع آبگون سازنده آن هنگام ورود به ماگمای گرانیتوئیدی میزبان است. حضور برونبوم های ریز دانه مافیک همراه با شواهدی از وجود بافتهای ناتعادلی مانند فلدسپار با بافت پوئی کیلیتیک، کوارتزهای مدور و چشمی شکل که با کانی های کوچک با دمای بالاتر مانند پلاژیوکلاز، بیوتیت و آمفیبول به صورت منطقه ای دربرگرفته شده اند، حضور انبوهه های مافیک، آپاتیت سوزنی، تیغه های پلاژیوکلاز کوچک درون پلاژیوکلازهای بزرگتر، همگی آمیختگی ماگمایی را تایید می کنند. بر اساس نتایج آنالیز ریزپردازشی، ترکیب پلاژیوکلاز در گرانودیوریتها از الیگوکلاز تا آندزین و در برونبوم ها از آندزین تا لابرادوریت متغیر است و غالباٌ منطقه بندی عادی نشان می دهند که حاکی از آمیختگی ماگمایی است. برونبوم ها و سنگهای میزبانشان از نظر ژئوشیمیایی با یکدیگر تفاوتهای قابل توجهی نشان نمی دهند فقط اینکه برونبوم ها نسبت به گرانودیوریتها از Cr, Ni, Co و به میزان کمتر از عناصر HREE غنی شده اند. با توجه به الگوی مسطح HREE در برونبوم و سنگ میزبان به نظر می رسد که هر دو از پوسته زیرین ریشه می گیرند ولی غنی شدگی بیشتر برونبوم ها از HREE عمق بیشتری را برای برونبوم ها تداعی می کند. برونبوم ها گلبولهایی [گویچه هایی] از ماگمای مافیک هستند که با ماگمای فلسیک آمیختگی جزئی داشته اند.
