توده گرانودیوریتی کوه دم واقع در شمال شرق اردستان حاوی آنکلاوهای میکروگرانولار کروی و به ندرت بیضوی با ترکیب مونزودیوریت، مونزودیوریت کوارتزدار و دیوریت کوارتزدار است. قطر این آنکلاوها ازحدود چند میلی متر تا 30 سانتی متر در تغییر است. اندازه کانی های تشکیل دهنده آنکلاوها در قشر خارجی، ریزتر از مرکز آنکلاو است. دانه ریز بودن آنکلاوها نشانه سرد شدن سریع مذاب سازنده آن در هنگام ورود به داخل ماگمای گرانیتوئیدی میزبان است. حضور آنکلاوهای میکروگرانولار به همراه شواهدی از حضور بافت های غیر تعادلی نظیر فنوکریست فلدسپار با بافت های پوئی کیلیتیک و آنتی راپاکی وی، کوارتزهای مدور و چشمی شکل که توسط کانی های کوچک دمای بالاتر مانند پلاژیوکلاز، بیوتیت و آمفیبول به طور زونه احاطه شده اند، خوردگی و تحلیل رفتگی پلاژیوکلازها، حضور لخته های مافیک، آپاتیت های سوزنی، تیغه های پلاژیوکلاز کوچک درون پلاژیوکلازهای بزرگتر و مرز مضرس، کنگره ای و زائده دار آنکلاو، همگی آمیختگی ماگمایی را تأیید می کنند. بر اساس نتایج آنالیز مایکروپروب، ترکیب پلاژیوکلاز در گرانودیوریت ها از الیگوکلاز تا آندزین و در آنکلاوها از آندزین تا لابرادوریت متغیر است و غالباً زونینگ عادی و در برخی از موارد زونینگ نوسانی نشان می دهند که مؤیدی بر آمیختگی ماگمایی است. آنکلاوها و سنگ های میزبانشان از لحاظ ژئوشیمیایی نیز با یکدیگر تفاوت های قابل توجهی نشان می دهند به این صورت که آنکلاوها غنی از سدیم هستند در صورتی که گرانودیوریت ها از پتاسیم غنی می باشند. علاوه بر این آنکلاوها نسبت به گرانودیوریت ها از عناصر LREE و LILE تهی و از عناصر HREE و Ti غنی شده اند و لذا به نظر می رسد این دو گروه سنگی احتمالاً از دو ماگمای مختلف منشا گرفته و در اثر فرآیند آمیختگی ماگمایی در جوار یکدیگر قرار گرفته باشند.
