فاتح رحمانی

پژوهش کنونی برای افزایش دانش موجود در زمینه تشخیص و درمان اختلال وسواس-بی اختیاری تدوین شد. برخی از مطالعات پیشین به مقایسه اثربخشی درمانگری های حساسیت زدایی مبتنی بر حرکات چشم و پردازش مجدد و دارودرمانگری پرداختند. اما به رغم حضور و مداخله علائم اختلال شخصیت وسواس-بی اختیاری در این اختلال، این نکته نادیده گرفته شد. شناسایی حضور احتمالی اختلال شخصیت وسواس-بی اختیاری، و اثر آن بر پاسخدهی بیماران دارای اختلال وسواس-بی اختیاری به درمانگری های حساسیت زدایی مبتنی بر حرکات چشم و پردازش مجدد و دارودرمانگری، هدف پژوهش حاضر است. 30 نفر آزمودنی پژوهش بر اساس نمونه گیری دردسترس و با اعلام تمایل، انتخاب شدند. سن آنها 18 تا 35 ساله، و تحصیلات آنها حداقل دبیرستان بودند. آن ها بطور تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند. پس از اجرای مصاحبه بالینی براساس DSM-IV-TR، از آزمودنی ها آزمون وسواس-بی اختیاری ییل-براون گرفته شد تا شدت وسواس بیماران سنجیده و کمی شود. پس از آن آزمودنی ها با پرسشنامه چندمحوری میلون–3، برای ارزیابی شخصیت، سازش یافتگی هیجانی و بازخورد مراجعان به آزمون، مورد ارزیابی قرار گرفتند. در یک گروه، درمان حساسیت زدایی مبتنی بر حرکات چشم و پردازش مجدد و در گروه دیگر دارودرمانگری اجرا شد. مداخلات بر اساس ساختار جلسات درمان حساسیت زدایی مبتنی بر حرکات چشم و پردازش مجدد شاپیرو انجام شد و مصرف داروهای کلومیپرامین و فلوکستین. پس از اتمام جلسات درمان، آزمودنی ها مجدداً با آزمونها ارزیابی و نتایج بدست آمده مورد مقایسه قرار گرفتند. تحلیل آماری داده ها نشان داد که تفاوت اثربخشی روی آوردهای درمانی، هنگامی که در تعامل با متغیر تعدیل کننده قرار می گیرند، معنادار است. نتایج حاکی از این بود که درمان حساسیت زدایی مبتنی بر حرکات چشم همراه با پردازش مجدد، بر کاهش شدت علائم وسواس بیماران مبتلا به اختلال وسواس-بی اختیاری در مقایسه با دارودرمانگری، موثرتر بود. همچنین به وسیله تحلیل استنباطی داده ها این نتیجه فراهم شد که اختلال شخصیت وسواس-بی اختیاری می تواند به عنوان متغیر پیش بینی کننده در اثربخشی درمان حساسیت زدایی مبتنی بر حرکات چشم همراه با پردازش مجدد در مقایسه با دارودرمانگری در نظر گرفته شود. نتیجه دیگر این مطالعه این بود که میزان حضور علائم شخصیت وسواس-بی اختیاری هم در گروه درمان حساس