مقدمه: اختلال های هیجانی در زیربنای علائم اختلال شخصیت مرزی قرار دارند. پژوهش حاضر با تعیین واکنش های هیجانی به موقعیت های آزارنده، در بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی، و آزمون تأخیر در بهبود وضعیت هیجانی، پس از تجربه هیجان های ناخوشایند صورت گرفت. روش: پژوهش از نوع نیمه-آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره و مطب های روانپزشکان، در پاییز 1390 بود که دارای تشخیص اختلال شخصیت مرزی بودند. روش نمونه گیری به-صورت نمونه گیری هدفمند بود. 30 بیمار که با تشخیص روانپزشکان، دارای اختلال شخصیت مرزی بوده و همکاری در پژوهش حاضر را پذیرفتند، از میان بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر سنندج، انتخاب شدند و با آزمون میلون 3 ارزیابی شدند. وضعیت هیجانی خط پایه آن ها نیز، با استفاده از پرسشنامه وضعیت هیجانی، مشخص شد. سپس، متغیر آزمایشی (آزمون واکنش هیجانی به شکست، با هدف ایجاد موقعیتی آزارنده) اعمال شد و وضعیت هیجانی آزمودنی ها طی اجرای متغیر آزمایشی، 2 مرتبه و بعد از آن، با فاصله 90 دقیقه ای از اتمام آزمایش، مجدداً ارزیابی شد. گروه همتا نیز همان سیر را طی کردند. یافته ها: تحلیل داده ها، بیانگر تفاوت معنادار دو گروه، در نتایج آزمون ها بود. اما، در مورد بازگشت به خط پایه، تنها احساس های افسرده وار، تأخیری طولانی داشتند. نتیجه گیری: گروه بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی واکنش پذیری هیجانی شدیدتری به موقعیت های آزارنده دارند و واکنش های هیجانی افسرده وار آن ها، پایداری بیشتری از خود نشان می دهند. این نتایج، تأیید کننده پیوند اختلال شخصیت مرزی و اختلاله ای خُلقی است.
