پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر جایگاه اختلال اضطراب تعمیم یافته در مدل سلسله مراتبی طبقه بندی بیماری های روانی انجام گرفته است. جامعه آماری شامل کلیه ی دانشجویان دانشگاه کردستان در سال تحصیلی 98-99 بودند. شرکت کنندگان در این پژوهش از طریق نمونه گیری فراخوان شناسایی شده و به صورت داوطلبانه اعلام آمادگی کردند. افرادی که ملاک تشخیصی اختلال اضطراب تعمیم یافته در DSM-5 را از طریق مصاحبه دریافت نمودند با استفاده از پرسشنامه های PID-5، SCL-90، DASS-21، state trait anxiety inventory مورد بررسی واقع شدند. حجم نمونه در این پژوهش 14 نفر بود، که به صورت تصادفی در دو گروه 7 نفری درمان و کنترل قرار گرفتند. در این پژوهش از روش تحلیل واریانس اندازه مکرر یک طرفه استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که اول، درمان شناختی رفتاری متمرکز بر اضطراب، بر اضطراب در هر دو سطح رگه و حالت مؤثر بود و شکایت جسمانی بیماران را نیز تحت تأثیر قرار داد. دوم، مداخلات درمانی شناختی رفتاری بر سه مورد از قلمروهای گسترده ی شخصیت شامل هیجان پذیری منفی، گسستگی، و مهار گسستگی موثر بودند. سوم، مداخلات درمانی شناختی رفتاری بر ده رگه ی شخصیتی زیرمجموعه ی قلمروهای تغییر یافته شخصیت شامل: اضطراب، بی ثباتی هیجانی، درجاماندگی (از قلمرو هیجان پذیری منفی)، گرایش به افسردگی، بدگمانی، عاطفه محدود (از قلمرو گسستگی)، و مسولیت ناپذیری، برانگیختگی، حواس پرتی، کمال طلبی انعطاف ناپذیر (از قلمرو مهار گسستگی)، موثر بودند.
