شرط صحت تکلیف بر انسان ها این است که مکلف اهلیت آنچه را که به آن تکلیف می شود داشته باشد. از رحمت خدای بزرگ این است که اگر عارضه ای بر انسان وارد شد و بر آنچه که به آن مکلف شده است تأثیر گذاشت و او را در مشقت قرار داد، تکلیف را از او ساقط کرده است تا حرج و سختی را از او برداشته باشد. اهلیت تکلیف با رسیدن انسان به سن بلوغ به شرط داشتن عقل ثابت می شود. وقتی که انسان به سن بلوغ رسید و از لحاظ عقلی و رشد کامل بود اهلیت وجوب و ادای او کامل می شود اما گاهی بعد از کامل شدن اهلیت عوارضی بر آن وارد می شود که عبارتند از: جنون، عته، نسیان، خواب، اغماء، بیماری، رقیت، حیض، نفاس، مرگ، جهل، سکر، سفه، افلاس، سفر و خطا. یکی دیگر از این عوارض هزل می باشد. در باب تاثیر هزل بر الفاظ و احکام و آثار مترتب بر آن علما به بحث پرداخته اند و در برخی موارد به استناد احادیثی مثل «ثلاث جدهن جد و هزلهن جد: النکاح و الطلاق و الرجعه» دارای اتفاق نظر هستند. هزل در این گونه موارد تاثیری ندارد و جدی به حساب می آید. اما در برخی موارد مانند هبه، وقف، وصیت...به علت عدم وجود نصوص دچار اختلاف شده اند که این اختلاف در فتاوی آنان بازتاب یافته است
