بیماری صرع اختلال در عملکرد سلول های عصبی مغز است که باعث ایجاد تشنج و ازدست دادن هوشیاری و دوره هایی از رفتار و احساس غیرعادی در فرد می شود. باتوجه به شرایطی که برای مبتلایان به وجود میآورد زمینه ساز مشکلات متعدد در زندگی روزمره بیمار و اطرافیان او گشته و بر همین اساس در فقه اسلامی احکام مربوط به آن، به ویژه در تأثیر آن بر فسخ نکاح، نزد برخی مذاهب، موردتوجه واقع شده است. در گذشته صرع یک اختلال روانی یا جنون محسوب می شد اما در آغاز قرن بیستم، به طورکلی از عنوان اختلالات روانی حذف شده و در طبقه بندی اختلالات نورولوژی قرار گرفت، بنابراین لزوم بررسی مجدد احکام فقهی مربوطه به ویژه در حوزه نکاح و طلاق از اهمیت بالایی برخوردار می شود که در تحقیق حاضر با رویکردی جدید به دنبال بررسی نقش این بیماری در احکام مرتبط با فسخ و یا خیار نکاح بوده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که در بیشتر مذاهب فقهی، بیماری صرع را نوعی جنون یا شبیه به جنون قلمداد کرده و بر اساس آن حکم به فسخ یا خیار نکاح مبتلایان مربوطه شده است. بر اساس قول راجح فقهای مالکی، شافعی و حنبلی معنای مورد ملاحظه آن ها در تأثیر بیماری صرع بر فسخ نکاح، وجود جنون در مبتلایان بوده؛ بنابراین اگر در فرد مبتلا به صرع، جنون یا علائم شبیه به جنون، تشخیص داده نشود، مؤثر بر خیار فسخ برای طرف مقابل نخواهد بود و در مقابل، اگر جنون یا علائم شبیه به جنون در مبتلا به صرع تشخیص داده شود، مؤثر بر فسخ یا خیار نکاح است. قول دیگری نیز احتمال داده که ماهیت صرع ملحق به اغما باشد ازاین رو احکام آن نیز در تأثیر بر فسخ نکاح به بیماری صرع تسّری می یابد. در فقه امامیه و قانون مدنی بیماری صرع از افراد جنون محسوب نشده و از عیوب مؤثر بر فسخ نکاح قلمداد نشده است.
