بیماری پارکینسون یکی از اختلالات مربوط به تخریب دستگاه عصبی مرکزی است، و دومین بیماری رایج در دسته بیماریهای تحلیل برنده اعصاب می باشد. این بیماری بصورت کلاسیک توسط از دست رفتن سلولهای عصبی دوپامینرژیکی مشخص می شود، که در مغز میانی از ناحیه توده سیاه به جسم مخطط می روند. جهش های مربوط به ژن های کد کننده پروتئین های DJ-1، PINK1 و Parkin در بیماران پارکینسونی دیده می شود که نشان دهنده نقش این مولکولها در مسیر پاتوژنز این بیماری می باشد. مطالعاتی که برای مشخص کردن نحوه عملکرد این پروتئین ها در سال های اخیر انجام شده است، نشان می دهد که این پروتئین ها از طریق نقشی که در ساختار و عملکرد میتوکندری ها دارند می توانند در این مسیر سهیم باشند. در این میان استرس اکسیداتیو که به دلیل تغییر عملکرد میتوکندری ها ایجاد می شود، می تواند در مسیر این بیماری نقش مهم و محوری داشته باشد.
