اویارسلام ارغوانی علف هرزی دائمی و مشکل ساز در نواحی کشاورزی مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری است، که باعث کاهش قابل توجه عملکرد گیاهان زراعی می شود. به منظور بررسی کنترل اویارسلام ارغوانی در سیب زمینی و ارزیابی تاثیر متریبوزین و گلایفوسیت و تاثیر آنها بر عملکرد و میزان خسارت به سیب زمینی، آزمایشی در سال 1386 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با هفت تیمار و سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل: علفکش گلایفوسیت قبل از کاشت با دوز توصیه شده (GPP ; 5/1 لیتر ماده موثره در هکتار)، گلایفوسیت قبل از کاشت با دوز کاهش یافته (%70GPP ; 1 لیتر ماده موثره در هکتار)، گلایفوسیت پس از سبز شدن با دوز کاهش یافته (Gpost ; 100 میلی لیتر ماده موثره در هکتار)، متریبوزین با دوز توصیه شده (;S 3/1کیلوگرم ماده موثره در هکتار)، وجین دستی (;HW دو هفته پس از کاشت و 4 هفته پس از کاشت)، شاهد عاری از علف هرز (WF) و شاهد آلوده به علف هرز(WI) بودند. نتایج آزمایش نشان داد که تاثیر تیمارهای مختلف بر تراکم و درصد کنترل اویارسلام و همچنین عملکرد سیب زمینی و میزان خسارت به آن معنی دار (01/0> p) بود. درصد کنترل اویارسلام در تیمار S و Gpost به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار بود، که به ترتیب با شاهد عاری از علف هرز و شاهد آلوده به علف هرز اختلاف معنی داری نداشتند. در بین تیمارهای علف کش تیمارهای %70GPP و Gpost به ترتیب کمترین (84/1 درصد) و بیشترین (83/63 درصد) خسارت را به شاخ و برگ سیب زمینی وارد کردند. بیشترین و کمترین عملکرد غده نیز به ترتیب مربوط به تیمار S (31/32 تن در هکتار ) و Gpost (27/6 تن در هکتار) بود، که به ترتیب با شاهد عاری از علف هرز و شاهد آلوده به علف هرز اختلاف معنی داری نداشتند. بنابراین متریبوزین در دوز توصیه شده (3/1 کیلوگرم ماده موثره در هکتار) توانست اویارسلام ارغوانی را به خوبی کنترل کند، اما کاربرد گلایفوسیت قبل از کاشت و پس از رویش سیب زمینی کارایی خوبی در کنترل اویارسلام ارغوانی نداشتند.
