مقدمه: مروزه تاب آوری به عنوان رویکرد جدیدی در راستای مدیریت بحران ها و مخاطرات روستایی و کاهش آسیب پذیری، اصلی پذیرفته برای برنامه ریزان توسعه است. در میان ابعاد مختلف ساختار روستایی بعد کالبدی به دلیل تاثیری که در مدیریت مخاطرات روستایی دارند اهمیتی دو چندان دارد. روش: پژوهش کاربردی حاضر به منظور سنجش سطح تاب آوری کالبدی نواحی روستایی بخش مرکزی شهرستان مریوان انجام شد. این پژوهش به لحاظ روش، توصیفی – تحلیلی می باشد جهت گردآوری داده ها در بخش نظری از منابع کتابخانه ای و در بخش میدانی از توزیع پرسشنامه در میان 50 نفر از دهیاران(نمونه گیری تصادفی) بهره گرفته شده است. یافته: تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری t تک نمونه ای، رتبه ای فریدمن، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون شفه و توکی نشان داد که سطح تاب آوری کالبدی روستاهای منطقه مورد مطالعه در 8 شاخص مورد بررسی در سطح رضایت بخش نمی باشد. از میان شاخص های تاب آوری کالبدی هم شاخص طراحی ساختمان ها دارای مطلوبترین و شاخص وضعیت مکان های عمومی و خدماتی دارای نامطلوبترین وضعیت می باشند. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت که در شاخص های مورد بررسی سطح تاب آوری کالبدی روستاها در سطح مناسبی قرار ندارد و تاب آوری کالبدی روستاها با میزان جمعیت و موقعیت طبیعی قرار گیری آنها قابل تبیین است.
