مجموعه نامه های «التوسل الی الترسل» اثر بهاءالدین محمد بغدادی از قرن ششم هجری تا کنون همواره به عنوان یکی از نمونه های ممتاز فن ترسل مورد توجه بوده است. این مساله ناشی از شاخصه های ادبی و زیبایی شناختیِ خاصِ این اثر است. در این نوشتار با تکیه بر اصل خوانشِ سبک شناختی و نقادانه، عناصر موثر در شکل گیری بافت ادبی و زیبایی شناختیِ التوسل الی الترسل در دو سطح «گزینش و چینش واژگان» و «بافت موسیقایی کلام» بررسی و تحلیل شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد با وجود ساختار کلیشه ایِ نامه نگاری دیوانی در دنیای قدیم، و نیز با وجود اندک بودن تنوعِ فنون ادبی در نثر التوسل الی الترسل، گرایش مولف به ایجاد تناسب ها و تناظرهای معنایی و موسیقایی در متن، وحدت زیبایی شناختیِ خاصی به این اثر داده است، چنان که این وحدت به صورت توامان در سطوح مختلفِ بافت موسیقایی کلام، بافت معنایی کلام، تناسب با نوع مخاطب، و نیز در تامین اهداف هژمونیک نامه ها، نمود یافته است.
