دایه گان و پریان از شخصیت های گمنام امّا کلیدی در ساختار داستان های شاهنامه هستند. نقش ها و کارکردهای این دو شخصیت همسانی ها و آمیختگی های فراوانی با همدیگر دارند، طوری که تشخیص قائل شدن میان دایه و پری در ساختار بنیادین داستان و ترجیح یکی بر دیگری به عنوان عنصر اصلی، دشوار است. در شاهنامه به دلیل فضای حماسی داستان ها، در مواردی، نقش دایه به یک مرد منتقل شده است. همچنین در روساخت برخی داستان ها نقش پری تغییرات فراوانی پیدا کرده است. نگرش ساختاری به داستان های شاهنامه شیوه ای مناسب برای کشف نقش و ماهیت اصلی این دو شخصیت و رمز زدایی از آنهاست. در این مقاله، به روش کتابخانه ای و سندکاوی نقش ها و کارکردهای دایه گان و پریان در ساختار اسطوره ای داستان های شاهنامه بررسی و تحلیل می شود. نتایج این پژوهش منجر به شناخت بهتر ما از نقش دایه و پری در ساختار اسطوره ای داستان های شاهنامه خواهد شد.
