زبان های فارسی و کردی با توجه به گرایش طبیعی آنها به واژه سازی تصریفی از طریق ترکیبِ خطّی عناصر زبانی با یکدیگر، گرایش زیادی به تولید فعل های مرکب دارند، چنان که استفاده از فعل بسیط در این زبان ها پیوسته در حال کاهش است و ساخت های متنوع و فراوان بسیط به ساخت های مرکب با فعل های کمکی یکنواخت و انگشت شمار شکسته می شوند. این مسأله تأثیرات منفی در واژهسازی در حوزه اشتقاق بر جای گذاشته است. در این پژوهش، به منظور تبیین تفاوت ها و تمایزها در ساخت فعل های بسیط و مرکب در فارسی و کُردی؛ بررسی عوامل مؤثر در تحول فعل های بسیط به مرکب در هر یک از این دو زبان؛ و تبیین نقش عواملی چون طبقه اجتماعی، تحصیلات و ایدئولوژی در بسامد و میزان کاربرد فعل های بسیط و مرکب، با رویکردی تطبیقی، به بررسی ساخت های فعلی بسیط و مرکب )به ویژه ساخت های بسیط( در زبان های فارسی امروز و کُردی سورانی امروز می پردازیم. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و - داده ها به دو روش کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده اند. نتایج تحقیق بیانگر تأثیر مؤلفه هایی چون میزان تحصیلات، جغرافیا و مراودات اجتماعی در نوع و میزان کاربرد هر یک از ساخت های فعلی بسیط و مرکب در محاورهی گویشوران بود. همچنین با وجود استعداد هر دو زبان فارسی و کردی در گرایش به سوی ساخت های فعلیِ مرکب، اما فراوانی و بسامد قابل توجه فعل های پیشوندی در زبان کُردی بیانگر وجود پیوندهای عمیق تری با ساخت های فعلی بسیط در این زبان است.
