ادبیات زنان یکی از شاخه های مهمّ ادبی در جهان است، به ویژه در دوران معاصر که با ظهور مدرنیته و شکل گیری خودآگاهی تاریخی، جنسیتی کردن ادبیات (از سوی نویسندگان زن) بر اساس تجربه و نگاه زنانه، و یا نقادی آثار ادبی (ولو آثار مردان) بر اساس خطوط و مؤلفه هایی که نقد فمینیستی تعیین کرده است، بیانگر خودآگاهی تاریخی نسبت به زنان و آثار آن ها (یا مربوط به آن ها) است. سبک شناسی زنانه، بررسی سبک از چشم انداز باورها و عقاید مربوط به موقعیت اجتماعی و حقوق زن است. «زبان و جنسیت» و «زنانه نویسی و مسائل فردی و اجتماعی مربوط به زنان» از موضوعات مهم در این رویکرد است. در این پژوهش با تکیه بر شیوه ی سارا میلز در سبک شناسی فمینیستی، به منظور نقد و بررسی سطوح و شاکله های سبک زنانه در دو رمان طوبی و معنای شب از شهرنوش پارسی پور و غروب پروانه از بختیار علی، سبک این دو اثر در سه سطح واژگان، جمله و گفتمان بررسی و تحلیل می شود. نتایج تحقیق بیانگر تقابل دو گفتمان سنتی و مدرن در مواجهه با «مسأله ی زنان» در دو جامعه ی شرقی است. در این میان تبلور فردیت زن در این دو رمان با چالش های مختلفی از سوی جامعه روبرو می شود. در بُعد زبان نیز دو نویسنده سعی در بازنمایی وجوه زنانه در زبان رمان داشته اند که البته در این میان زبان شهرنوش پارسی پور با توجه به شخصیت زنانه ی خود نویسنده، بهتر نمایانگر وجوه زنانه نویسی بوده است، همچنان که بُعد ماجراجویانه ی قوی تری که در رمان غروب پروانه وجود دارد، می تواند بیانگر جهان بینیِ مردانه ی نویسنده ی غروب پروانه باشد که بیش از توجه به حرکت در بافت روزمره ی جهان داستان و توجه به جزئیات روزمره و پرداختن هرمنوتیکی و تفسیرگونه به ذهنیت ها و ادراکات از زندگی و جزئیات روزمره، بیشتر به خلق جهانی پُر ماجرا و پیچیده (همراه با رخدادهای مختلف و ماجراجویانه) گرایش دارد. رئالیسم جادویی در غروب پروانه نیز نمود بارزتری نسبت به این موضوع در طوبی و معنای شب دارد. در واقع، صحنه ها و حالت های مشتمل بر رئالیسم جادویی در طوبی و معنای شب، بیشتر حاصل ادراکات شخصی، جذبه ها و تجلی های ذهنیِ شخصیت اصلی (یعنی طوبی) است، اما در غروب پروانه، خلق فضاهای رئالیسم جادویی شکل واضح تری دارد؛ یعنی بخشی از طرح، رخدادها و مکان های داستان است، اما در هر دو رمان شگرد رئالیسم جادویی حربه ای برای گریز از جهان واقع و واقعیت موجود در دو جامعه ی سنتی است؛ دو جامعه که مجالی برای رسمیت دادن به فردیت قهرمانان دو داستان (طوبی و پروانه) نمی دهند و قهرمانان به ناچار به آن جهان دیگرِ ذهنی (در طوبی و معنای شب) یا واقعی (در غروب پروانه) پناه می برند.
