از آنجایی که فرآیندهای فتوکاتالیستی در دهه های اخیر به‌عنوان روشی کارآمد و کم هزینه در تصفیه پساب‌های دارویی ازجمله آنتی‌بیوتیک‌ها بسیار مورد استفاده قرارگرفته اند؛ بنابراین، بکارگیری نیمه رسانای مناسب با صرفه اقتصادی حائزاهمیت می باشد. در میان نیمه رساناهای مورد استفاده TiO2 به دلیل طبیعت غیر سمی و سازگار با محیط زیست، ارزان قیمت و پایداری بالا به عنوان یک فتوکاتالیست کارآمد به منظور تخریب تتراسایکلین و سایر آلاینده ها در نظر گرفته شده است. با این حال، کارآیی فتوکاتالیستی TiO2 در ناحیه مرئی به دلایلی چون انرژی شکاف باند نسبتاً زیاد، توانایی جذب نسبتاً کم نور مرئی، بازترکیب سریع الکترون-حفره، ظرفیت جذب پایین، تمایل به انباشتگی در محلول و نیز بازیابی دشوار، چندان مطلوب نمی‌باشد. ازجمله راهکارهای مؤثر به‌منظور غلبه بر این مشکلات، تثبیت نانوذرات بر روی پایه و نیز تشکیل ساختار اتصال ناهمگون است. در این راستا، کانی رسی سپیولیت به دلیل مورفولوژی فیبری و متخلخل، فراوانی، هزینه پایین، مساحت سطح و ظرفیت جذب بالا، انتخابی مطلوب برای بارگذاری و تثبیت نانوذرات بشمار می‌رود. از طرفی، CuS با انرژی شکاف باند بسیار باریک و قدرت اکسیداسیون بالا، نیمه رسانای مطلوبی جهت تشکیل یک ساختار اتصال ناهمگون کارآمد با TiO2 می باشد. لذا در کار حاضر، کارآیی ترکیب درصد معین ساختار اتصال ناهمگون CuS-TiO2 سنتزی به روش رسوبی بر روی پایه سپپیولیت در تجزیه فتوکاتالیستی تتراسایکلین تحت تابش نور فرابنفش مورد بررسی قرار گرفت. نتایج ارزیابی عملکرد نانوکامپوزیت اتصال ناهمگون TiO2-CuS/Sepiolite گویای اثربخشی قابل توجه حضور سپیولیت و مس-سولفید بر روی عملکرد فتوکاتالیستی نیمه رسانای TiO2 است.
