الفین های سبک و به ویژه اتیلن و پروپیلن از جمله خوراک های با اهمیت در صنایع پتروشیمی بوده که نقش ارزنده ای در تولید برخی از مواد شیمیایی پایین دستی ایفا می کنند و به عنوان مهمترین الفین های پایه، بازارهای بزرگی را جهت تهیه پلیمرهای مختلف برای خود فراهم ساخته اند. فرآیندهای مختلفی جهت تولید الفین های سبک وجود دارد که در هر یک از آنها توزیع محصولات، با توجه به نوع فرآیند و خوراک متفاوت می باشد. در حال حاضر، اتیلن عمدتاً به روش کراکینگ حرارتی و یا به روش کراکینگ کاتالیستی بستر سیال (FCC) خوراک های سنگین از قبیل نفتا تولید می شود. نظر به اهمیت و نقش کلیدی الفین های سبک در صنعت پتروشیمی و با عنایت به رویکردها و برنامه های دولت در چند سال اخیر در راستای مقابله با تحریم های بین المللی علیه کشور عزیزمان ایران، استفاده هرچه بهتر از منابع عظیم گازی کشور بخصوص در میادین مشترک حوزه خلیج فارس با کشور قطر و نیز تبدیل شدن ایران به قطب پتروشیمی با اجرای طرح هایی چون راه اندازی شبکه توزیع اتیلن کشور، وضعیت عرضه اتیلن و پروپیلن نیازمند نگاه ویژه ای است. بر این اساس و با توجه به مشکلات زیست محیطی، ناکارآمدی روش های صنعتی مرسوم تولید اولفین های سبک و نیز کمبود منابع نفتی در آینده، تلاش ها عمدتاً به فرآیندهای جدید تولید اتیلن و پروپیلن اختصاص یافته است که از آن جمله می توان به جفت شدن اکسایشی متان (OCM)، هیدروژنگیری اکسایشی (ODH) پارافین ها و تبدیل متانول به الفین های سبک (MTO) اشاره نمود. فرآیند هیدروژن گیری اکسایشی از اتان به کمک دی اکسید کربن به عنوان یکی از روش های جایگزین امیدبخش جهت تولید الفین با بازدهی بیشتر، مصرف انرژی و رسوب کک کمتر در مقایسه با روش های صنعتی مرسوم و نیز راهکاری بمنظور حذف گاز گلخانه ای CO2 مورد توجه ویژه محققان قرار گرفته است. این فرآیند بویژه برای کشور عزیزمان ایران که دارای میدان های عظیم گاز طبیعی است و از مشکلات آلودگی هوا رنج می برد، حائز اهمیت ویژه ای است و به نظر می رسد که بکارگیری آن می تواند گام مؤثری در بهبود و توسعه صنایع پتروشیمیایی به حساب آید.
