فرانقد (نقدِنقد ادبی) در بارۀ نقد و نظریه های ادبی و شیوۀ کاربست و کاربرد آن ها در آثاری است که به نقد ادبی می پردازند. به این منظور، دو مجلۀ دانشگاهی نقد ادبی و زانکوی سلیمانی برای مطالعه انتخاب شدند. از میان مقاله های آن دومجله، با فرمول کوکران188 مقالۀ فارسی و 76 مقالۀ کردی، به صورت کاملا تصادفی، برگزیده شدند. دو هدف عام و خاص در نظر بود. هدف عام این است که نسبت میان شیوه های نقد ادبی و متون ادبی در دو مجلۀ دانشگاهی در ایران و اقلیم کردستان سنجیده و ارزیابی شود و دلایل اقبال یا عدم اقبال هر مجله به شیوه های نقد ادبی، به دست داده شود. هدف خاص ارتباط میان ـ دانشگاهی بود تا از این راه پلی میان دانشگاه های دو کشور زده شود تا پژوهشگران و استادان ادبیات و نقد ادبی دانشگاه های هر دو کشور به مبادلۀ تجربه های خود در زمینۀ نقد و نظریۀ ادبی بپردازند و در بومی کردن این نظریه ها یا تولید نظریه های برآمده از ادبیات بومی بکوشند و به تقویت و رشد ادبیات بومی خود و منطقه یاری رسانند. آن چه حاصل آمد: در هر دو مجله سیطرۀ نظریه مشهود است. در میان نظریه های ادبی از قدیم تا کنون که در شرق و در غرب بالیده شده اند، نگاه هر دو مجله به نظریه های نقد ادبی غربی است. توجه به نقد ساختارگرا در هر دو مجله گوی سبقت را از سایر شیوه های نقد ادبی ربوده است. غالبا، ابتدا نظریه به عنوان مبانی نظری معرفی می شود، سپس، شواهدی از متن مورد نظر بر اساس آن نظریه شرح یا توضیح داده شده یا تحلیل گردیده است. در کنار توجه به شیوه های نقد ادبی نوین می توان نشانی از مقالاتی انگشت شمار با بهره از نقد بلاغی و سبک شناسی به شیوۀ قدما نیز یافت. جالب است، که توجه به مسائل زنان در هر دو مجله تقریبا مسکوت باقی مانده است. هیچ یک از آن ها، دغدغۀ مسائل زنان را نداشته اند یا اگر پژوهشی در این زمینه نیز دریافت کرده اند در اولویت قرار نگرفته است. در مقاله های مجلۀ زانکو به نقد و نظریه کمتر توجه شده است. اگر هم توجهی دیده می شود ابتدایی است و تقریبا، نشانی از کاربست نظریه های تازه تر و مرتبط با دیدگاه های فلسفی در این مجله دیده نمی شود. در حقیقت می توان گفت که مجلۀ نقد ادبی چند گامی جلوتر از مجلۀ زانکو حرکت می کند
