کشور ایران در منطقه خشک و نیمه خشک جهان واقع شده و با بحران کمبود آب مواجه است. بنابراین هر گونه اقدامی که منجر به صرفهجویی در مصرف آب شود، امری لازم میباشد. از جمله میتوان به اصلاح بخشی از راندمان آبیاری اشاره کرد که ناشی از بهرهبرداری نادرست از سیستمهای آبیاری بارانی میباشد. دشت دهگلان از جمله مناطق عمدهی کشاورزی میباشد که با مشکلات کمبود آب مواجه است. در این تحقیق 02 سیستم آبیاری بارانی از نوع کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در دشت دهگلان انتخاب و مورد ارزیابی قرار گرفتند. ارزیابی مزارع مورد مطالعه به روش آبپاش منفرد و همچنین اطلاعات مربوط به روش آبیاری نیز از طریق پرسشنامه تهیه گردید. نتایج نشان داد که قبل از اصلاح سیستم ها، مقادیر شاخص های ارزیابی در شرایط مطلوبی قرار ندارند. پس از اعمال اصلاحات مدیریتی ممکن در هر کدام از مزارع، متعاقباً اقدام به ارزیابی مجدد مزارع شد. متوسط میزان بهبود از جمله شاخص های ضریب یکنواختی، راندمان پتانسیل کاربرد آب در ربع پایین، میزان تلفات آبیاری، راندمان کاربرد و کفایت آبیاری به 00 درصد بود که با توجه به مجموع اقدامات اصلاحی ساده و اولیه انجام شده، میزان بهبود به / 53 و 83 /03 ،58 ،28/88 ،32/ ترتیب 23 دست آمده بسیار مطلوب میباشد.
