این تحقیق در شرایط آزمایشگاهی روی بافت های دست خورده که درون گلدان هایی از جنس پی وی سی به ابعاد متوسط 300 * 250 میلی متربه ترتیب، ارتفاع و قطر ریخته شده بودند، انجام گرفت. در نهایت پنج بافت و از هر بافت سه تکرار تهیه شد. بافت های مورد مطالعه، شن لومی، لوم شنی، لوم رسی شنی، لوم رسی و رسی بودند. پس از حدود 24 ساعت از اشباع شدن هر بافت، اندازه گیری رطوبت به روش وزنی و با استفاده از TDR انجام شد . در این تحقیق تعیین رطوبت و ثابت دی الکتریک درسه پنجره برداشت (Capture window ) و در سه تکرار برای هر بافت در هر نوبت اندازه گیری، صورت گرفت. عمل اندازه گیری رطوبت با این دو روش هر روز انجام می گرفت تا اینکه یک محدوده رطوبتی برای هر بافت تعیین شد. نتایج این تحقیق نشان داد که :1- در تمامی بافت های مورد مطالعه ( شن لومی، لوم شنی، لوم رسی شنی، لوم رسی و رسی) مقادیر رطوبتی اندازه گیری شده در پنجره اندازه گیری 20 نانوثانیه از دقت بالاتری برخوردار بودند، 2- در تمامی بافت های مورد مطالعه، دستگاه TDR قابلیت اندازه گیری رطوبت در پنجره 40 نانوثانیه را نداشت، 3- دستگاه TDR در دو بافت شن لومی و لوم شنی در رطوبت کمتر از 20 درصد و در مابقی بافت ها در کل دامنه اندازه گیری، مقدار رطوبت را کمتر از روش وزنی اندازه گیری می کند که با سنگین تر شدن بافت این تفاوت بیشتر شده است، 4- از مقایسه بافت های مورد مطالعه مشخص شد که تقریباً با افزایش رس در خاک، شیب خطوط برازش یافته کاهش می یابد اما مقدار RMSE روند صعودی دارد که این نشان دهنده تاثیر مقدار رس موجود در خاک روی دقت دستگاه می باشد، 5- از نظر آماری در سطح یک درصد بین مقادیر رطوبتی اندازه گیری شده توسط TDR و روش وزنی تفاوت معنی داری مشاهده نشده است، 6- خطوط رگرسیونی برازش یافته بر مقادیر رطوبتی در تمام بافت ها دارای ضریب همبستگی بالایی بود.
