تأمین نیازهای غذایی کشور از اولویت های اساسی برنامه دولت در طی ده ه های اخیر بوده و در همین ار تباط توسعه کشاورزی به منظور تولید بیشتر و تأمین احتیاجات غذایی به عنوان محور قلمداد شده است. محدودیت منابع آب کشور و تشدید این محدودیت که ناشی از تداوم افزایش میزان تقاضا (در بخش های مختلف کشاورزی، صنعت، شرب و زیست محیطی که خود متأثر از روند رو به رشد جمعی ت می باشد) است، سبب گردیده تا حداکثر استفاده از منابع آب موجود و افزایش بهر هوری و بالطبع افزایش تولید در واحد سطح مطرح گردد. در شرایط کشور ایران که آب دارای پتانسیل محدودی است، توسعه کشاورزی تابع آن م یباشد. در این ارتباط بدیهی است که آب های استحصال شده فعلی و آب قابل استحصال پاسخگوی روند توسعه کشاورزی و تأمین مواد غذایی جمعیت رو به رشد جامعه نخواهد بود، لذا آن چه که در این زمینه اهمیت م ییابد مدیریت مصرف بهینه آب همراه با مدیریت تقاضا در بخ شهای مختلف صنعت، کشاورزی، شرب و محیط زیست م ی باشد تا توسعه پایدار در کلیه بخ شهای اقتصادی به ویژه بخش کشاورزی را امکان پذیر سازد. این امر در مقطع کنونی از طریق اتخاذ سیاس تهای کاری مناسبی میسر می باشد که از اهم این راهکارها می توان به انتقال مدیریت شبکه ها به بخش خصوصی یا بهره برداران و یا مشارکت آنان در امر بهر ه برد اری و نگهداری اشاره نمود.
