هدف از این پژوهش، ارزیابی و چگونگی طراحی و بهره برداری برخی سامانه های آبیاری بارانی دشت کوهدشت در استان لرستان می باشد. در این تحقیق 10 سیستم آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در دشت کوهدشت به عنوان نمونه مورد ارزیابی قرار گرفت. از معیارهای ضریب یکنواختی کریستیانسن (CU)، یکنواختی توزیع (DU)، راندمان پتانسیل کاربرد ربع پایین (PELQ)، راندمان کاربرد ربع پایین (AELQ)، تلفات تبخیر و باد (WDEL)، تلفات نفوذ عمقی (DP) و کفایت آبیاری (ADirr) استفاده گردید. مقادیر متوسط این شاخص ها برای 10 مزرعه ارزیابی شده به ترتیب 84/70 ، 64/43 ، 85/46 ، 01/38 ، 77/8 ، 02/31 و 66/64 درصد به دست آمد. کلیه سیستم ها دارای راندمان کاربرد پایین بودند و یکنواختی توزیع در آنها کمتر از مقادیر توصیه شده کلر و مریام می باشد. در 4 سیستم از 10 سیستم مورد ارزیابی آبیاری کامل صورت گرفته و در بقیه مزارع یه علت کم آبیاری، راندمان واقعی و راندمان پتانسیل کاربرد برابر بوده است. طراحی و اجرای نامناسب سیستم های مورد مطالعه مهمترین دلیل پایین بودن راندمان پتانسیل کاربرد تشخیص داده شد. از نامناسب بودن فشار می توان به عنوان مهمترین این عوامل نام برد. همچنین، استفاده هم زمان از تعداد آبپاش زیاد و استفاده بیش از یک آبپاش بر روی لوله فرعی آبیاری، علت اصلی پایین بودن ضریب یکنواختی و یکنواختی توزیع در این سیستم ها بوده است. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که اگرچه در بسیاری از موارد مشکلات طراحی و اجرایی وجود داشته است اما سهم بزرگی از دلایل پایین بودن عملکرد سیستم های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت دشت کوهدشت، مدیریت و بهره برداری ضعیف از این سیستم ها می باشد.
