به گویی، ابزار گفتمانی قدرتمندی محسوب می شود که برای تقویت و افزایش نزاکت اجتماعی و حفظ خود -انگاره ی اجتماعی طرفین گفتگو به کار می رود و سازگاری روابط بین فردی را تسهیل می کند. بیشتر واژه های به گویانه در زبان فارسی در حوزه مسائل مربوط به مرگ، مسائل جنسی، مواد زائد بدن، تبلیغات، ناتوانایی های جسمی، اعضای بدن، بیماری های روانی، مواد مخدر، ناسزاها و تجارت به کار می روند. هدف پژوهش حاضر بررسی شیوه های ساخت به گویی ها و طبقه بندی آنها در زبان فارسی است. با توجه به تحلیل هایی که در مورد به گویی ها صورت می گیرد، این نوشته سعی در پاسخ به این پرسش دارد که به گویی ها در زبان فارسی از چه ابزار و سازوکارهای زبانی و شناختی بهره می برند. با توجه به تحلیل های صورت گرفته در این مقاله، در زبان فارسی، سه شیوه ی اصلی در جهت ساخت به گویی ها به کار می رود: 1) تغییر واجی 2) وام گیری واژگانی 3) ساخت های معنایی. با توجه به این موارد، در این پژوهش نشان داده می شود که ابزارهای زبانی به کار رفته در ساخت به گویی ها در زبان فارسی عبارتند از: تکرار شوندگی، حذف، وام گیری واژگانی، استلزام معنایی، استعاره، مجاز، تضاد معنایی، کم گفت، مبالغه، اطناب، رَدّ خُلف، واژه های مبهم، گسترش معنایی و عبارات اشاره ای.
