قانونی که با انقضای مدت پیش بینی شده در آن و بدون نسخ شدن،خود به خود ملغی می شود قانون موقت است.به دیگر سخن،اعتبار قانون موقت با پایان یافتن مدت آن و بی آنکه نیازی به نسخ آن توسط قانونگذار باشد زایل می شود.در حالی که قوانین دیگر به اراده قانونگذار لغو(=نسخ)می شوند. مدت اعتبار قانون آزمایشی نیز در آن معین است و به همین جهت قانونی موقت محسوب میشود اما، قانون موقت اعم از آن است.یعنی ممکن است قانون موقت،مصوب کمیسیون های داخلی مجلس نبوده و به تصویب مستقیم مجلس رسیده باشد. در برابر قانون موقت،قانون دایمی قرار دارد.قانونی که اعتبار آن،برخلاف قوانین موقت،محدود به زمان معین نیست و به همین جهت تا زمانی که توسط قانون گذار نسخ نشده همچنان معتبر و لازم الاجراست. در کنار دو مفهوم قانون موقت و قانون دایمی، می توان از قوانین مقید سخن گفت: قوانینی که برای وضعیت های خاص و به منظور اداره ی امور حادث و گذرا تصویب می شوند. قوانین زمان انقلاب، جنگ، حکومت نظامی و بحران های اجتماعی- اقتصادی مثال های مشهور در این باره هستند.این قوانین پس از بازگشت اوضاع به حالت عادی بدون موضوع شده و در نتیجه بلا اجرا می مانند. اما، از آنجا که مدت اعتبار آنها،برخلاف قوانین موقت،به صراحت تعیین نشده است، نمی توان مشخص کرد دقیقاً چه زمانی اعتبار شان زایل می شود و به همین جهت الحاق آنها به قانون موقت دشوار می شود. باوجود این،وابستگی قانون مقید به اوضاع و احوال معیَن آن را از قوانین دایمی ممتاز و به قوانین موقت نزدیک می گرداند.
