داود جمینی

یکی از مهم‌ترین راهبردهای توسعه نواحی روستایی که امروزه با چالش‌های متعددی مواجه هستند، توسعه گردشگری است. با این وجود همه روستاها یک منطقه از ظرفیت یکسانی در خصوص توسعه گردشگری و جذب گردشگری برخوردار نیستند. با توجه به محدودیت‌های مالی جوامع روستایی و هزینه بالای سرمایه‌گذاری در بخش گردشگری به ویژه در بعد کالبدی و زیرساختی، منطقی است اقدامات توسعه گردشگری در نقاط روستایی مستعد صورت گیرد. این رو هدف اصلی پژوهش کمی و کاربری حاضر که ترکیبی از روش‌های توصیفی و تحلیلی انجام گرفته است، شناسایی سکونتگاه‌های روستایی مستعد توسعه گردشگری در حوضه آبریز زاینده رود است. در راستای دستیابی به هدف اصلی پژوهش از 14 معیار طبیعی و انسانی استفاده شده است. در راستای تجزیه و تحلیل داده‌های گردآوری شده از رویکرد همپوشانی فازی و عملگر Sum استفاده شده است. به‌طور کلی نتایج پژوهش نشان داد بخش شرقی حوضه آبریز زاینده‌رود دارای ظرفیت بیشتری جهت توسعه گردشگری است. همچنی نتایج نشان داد از مجموع 1282 روستای واقع در حوضه آبریز زاینده‌رود به لحاظ توسعه گردشگری 172 روستا (معادل 42/13 درصد) در پهنه بسیار مناسب، 68 روستا (معادل 3/5 درصد) در پهنه مناسب، 163 روستا (معادل 71/12 درصد) در پهنه نسبتاً مناسب، 478 روستا (معادل 29/37 درصد) در پهنه نامناسب و 401 روستا (معادل 28/31 درصد) در پهنه بسیار نامناسب قرار گرفته‌اند.