توسعه روستایی، فرآیند توسعه دادن و مورد استفاده قرار دادن منابع طبیعی و انسانی، تکنولوژی، تسهیلات زیربنایی، نهادها و سازمان ها، سیاست های دولت و برنامه ها به منظور تشویق و تسریع رشد اقتصادی در مناطق روستایی جهت اشتغال و بهبود کیفیت زندگی روستایی برای ادامه زندگی و ادامه حیات در روستا و در یک کلام، توسعه روستایی به معنای تأمین رفاه روستاییان است. توسعه پایدار روستایی یک گام فراتر از توسعه روستایی بوده و اگر توسعه روستایی را با نگاه به آینده و آینده گان (در کلیه ابعاد اقصادی، اجتماعی و محیطی) در نظر گرفته شود، توسعه پایدار تحقق خواهد یافت. یکی از مهم-ترین موانع تحقق توسعه پایدار در مکان های مختلف جغرافیایی عدم توازن و تعادل منطقه ای به ویژه در نواحی روستایی است که پیامدهای متعددی از قبیل قطبی شدن، مهاجرت روستاییان، حاشیه نشینی در شهرها، کاهش تولیدات روستاییان، گسشترش فقر، تهدید امنیت غذایی و چاش های دیگر را به همراه دارد. وجود نابرابری و عدم تعادل منطقه ای در نواحی مختلف از جمله واحی روستایی اصلی قابل قبول و انکارناپیذزر است، اما با این وجود می توان با اتخاذ سیاست های و برنامه ریزی های همه جانبه از شدت ناهمگنی و عدم توازن منطقه ای کاست. در راستای مطالب فوق، هدف از پژوهش حاضر بررسی وضعیت نابرابری منطقه ای در شاخص های توسعه روستایی و برنامه ریزی استراتژیک در جهت ایجاد تعادل منطقه-ای در میان شهرستان های استان کردستان می باشد. نتایج پژوهش در ارتباط با وضعیت برخورداری شهرستان های استان کردستان به لحاظ بهره مندی از شاخص های توسعه نشان داد ضریب اولویت برخوردارترین شهرستان استان (شهرستان سنندج) بیش از سه برابر ضعیف ترین شهرستان استان (شهرستان دیواندره) بوده است. همچنین، یافته های حاصل از تکنیک تحلیل خوشه ای نشان داد، شهرستان های استان، با توجه به ضریب اولویت هر شهرستان به لحاظ برخورداری از شاخص-های توسعه، در چهار گروه همگن طبقه بندی شده اند. نتایج فوق، که نشان گر شکاف و نابرابری بین شهرستان های استان کردستان به لحاظ بهره مندی از شاخص های توسعه روستایی است .
