برخورداری متوازن مناطق مختلف یک کشور از شاخص های توسعه، یکی از مهم ترین ارکان توسعه پایدار روستایی است که توجه ویژه سیاست گذاران و برنامه ریزیان امر توسعه را به خود معطوف ساخته است. یکی از مهم ترین ارکان توسعه در سطوح مختلف فضایی، تعادل و برابری میان مناطق مختلف به لحاظ برخورداری از شاخص های اشتغال است. عدم تعادل و نابرابری منطقه ای به لحاظ برخورداری از شاخص های اشتغال، پیامدهای منفی متعددی از جمله بیکاری، فقر، مهاجرت، احساس محرومیت نسبی، کاهش حس اعتماد و ... را برای جامعه روستایی به همراه دارد. هدف پژوهش کمی و کاربردی حاضر که با روش توصیفی ـ تحلیلی انجام شده است، سنجش نابرابری منطقه ای میان شهرستان های استان کردستان به لحاظ برخورداری از شاخص های اشتغال است. برای جمع آوری داده های مورد نیاز، از آخرین داده ها و اطلاعات مرکز آمار ایران استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از مدل تصمیم گیری چند معیاره (مدل تاپسیس) استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد در میان 10 شهرستان استان کردستان به لحاظ برخورداری از شاخص های اشتغال، سه شهرستان دیواندره، بانه و مریوان به ترتیب با ضریب اولویت 641/0، 612/0 و 585/0، برخوردارترین شهرستان های استان هستند و سه شهرستان کامیاران، دهگلان و قروه به ترتیب با ضریب اولویت 191/0، 389/0 و 422/0، ضعیف ترین شهرستان های استان کردستان به لحاظ شاخص های اشتغال روستایی هستند. همچنین نتایج پژوهش نشان گر شکاف و نابرابری میان شهرستان استان کردستان به لحاظ بهره مندی از شاخص های مذکور است به گونه ای که ضریب اولویت برخوردارترین شهرستان، بیش از 3 برابر محروم ترین شهرستان بوده است. با توجه به نتایج حاصل شده و در راستای کاهش شکاف منطقه ای و ایجاد تعادل فضایی در میان شهرستان های استان کردستان، راهکارهای مکانی ـ زمانی ارائه شده است.
