در این مقاله، نقد گفتمان شرق شناسی و ساختارشکنی کاج نوشته فیروزه جزایری دوما بررسی و تحلیل شده است . دوما در این یادنگاشت توانسته است نمونه کمابیش متفاوتی از نگاه زن مهاجر ایرانی به ایران و آمریکا را به نمایش بگذارد، و انگاره های خوانندگان غربی درباره ایران و انتظاراتشان از یادنگاشتِ زن ایرانی را به چالش بکشد. در این پژوهش نشان می دهیم که چگونه دوما، با خلق موقعیتها و توصیف و مقایسه صحنه هایی از زندگی ایرانی ها و آمریکایی ها، باورهای شرق شناسانه، خرافه گرایی، زن ستیزی، جزم اندیشی، خردستیزی و واپس گراییِ ایرانیان را به چالش کشیده است . وی همچنین به شیو ه ای تمثیلی موانع و مخاطرات پیش روی داستان نویسان مهاجر ایرانی را به تصویر کشیده و از این طریق روایت خود را در تقابل با یادنگاشت هایی عرضه می کند که در آنها زنان مهاجر ایرانی خواسته یا ناخواسته به باورهای شرق شناسانه دامن زده و نوعی فمنیسم آلوده به شرقشناسی را عرضه کرده اند.
