مراتع از جمله منابع طبیعی می باشند که در تعامل زیاد با فعالیتهای انسانی قرار دارند. بدلیل بهره برداری بیش از حد از مراتع کشور و نامساعد بودن وضعیت فعلی آنها ضروری است در استفاده و بهره برداری از آنها توان زیست محیطی شان مورد توجه قرار گیرد. این پژوهش با هدف ارزیابی توان زیست محیطی سرزمین برای توسعه کاربری مرتعداری بر اساس روشهای تصمیم گیری چند معیاری مکانی انجام گرفته است. بر این اساس ابتدا از پارسل A حوزه آبخیز سد قشلاق که منطقه مطالعاتی در این تحقیق می باشد داده های زیست محیطی مورد نیاز تهیه و در محیط GIS نقشه سازی آنها صورت پذیرفت. سپس معیارهای مؤثر در ارزیابی توان زیست محیطی سرزمین برای توسعه کاربری مرتعداری تعیین و با استفاده از روش AHP وزندهی شدند. پس از تحلیل قضاوت های کارشناسی و وزندهی معیارها، لایه های اطلاعاتی معیار تهیه و بر اساس روش TOPSIS تجزیه و تحلیل و همپوشانی آنها در محیط GIS صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که با استفاده از روشهای تصمیم گیری چند معیاری مکانی در فرایند ارزیابی محیط زیست می توان سرزمین را در دامنه ای از طبقات تناسب اراضی برای توسعه کاربریها طبقه بندی نمود. همچنین مشخص گردید که برای توسعه کاربری مرتعداری معیارهای فیزیکی سرزمین نسبت به دیگر عوامل اهمیت بیشتری دارند. ارزیابی منطقه برای توسعه کاربری مذکور نیز نشان داد که مناسب ترین پهنه ها در شرق و نامناسب ترین آنها در قسمتهایی از مرکز، جنوب و غرب حوزه واقع شده اند.
