تحقیق حاضر به بررسی دو مفهوم انتقادی اصالت زن و تداوی روحی طبیعت در یکی از رمانهای آلیس واکر باعنوان اکنون زمان دل گشودن است می پردازد که در سال 2004 به چاپ رسید. مفهوم اصالت زن از دید واکر رویکردی جهانشمول و غیرجدایی طلب است که بر اهمیت اجتماع، یکپارچگی و احیای زنان تأکید می کند. اما اصالت زن فقط نوعی نقطه ی آغاز به حساب می آید. واکر پروژه ی خود برای توانمندسازی زنان را ادامه داد و تداوی روحی طبیعت را معرفی کرد، مفهومی که تجسم نوعی انرژی پویا است، از بدن جداست، و برای آسایش فرد ضرورت دارد. تجلیل وی از پیوند ذاتی میراث افریقایی-امریکایی ها با فرهنگ بومی امریکا و تمرکزش روی وابستگی معنوی بین همه ی عناصر زندگی از جمله خصوصیات مرحله ی دوم زندگی حرفه ای آلیس واکر در نقش یک نویسنده است. رمان اکنون زمان دل گشودن است نشانه ی وارد شدن او به این مرحله ی فکری جدید است، مرحله ای که مشخصه ی آن تجلیل از تقدس و یکپارچگی حاصل از طریق ازدواج نهایی «انسان» با کل «هستی» است. او هیچ جای دیگری در مورد اهمیت ارتباط واقعی با طبیعت و محیط اطراف در حکم پیش نیازی برای یکپارچگی جسمی و عاطفی توضیح نداده است. استدلال مطرح در این مقاله پرداختن به فرایند مشقت بار سفر شخصیت اول داستان برای کشف خود است که با هدف التیام جسمی و معنوی انجام می گیرد. خود-بازسازی نهایی شخصیت اول داستان از طریق رجعت داوطلبانه ی او به طبیعت صورت می گیرد. این استقلال تازه به دست آمده باعث شده که شخصیت ها نظم نمادینِ سرکوبگر را بی ثبات سازند، از تروما جان سالم به در ببرند، و انرژی متحول کننده را بازیابند تا آن را علیه چندپارگی به کار گیرند.
