طرح پژوهشی حاضر ادامه و مکمل دو طرح قبلی است که در سال های 1386 و 1391 تحت عنوان کلیات تاریخ ادبیات کردی تا اوایل جنگ جهانی اول و ادبیات معاصر کردی با همکاری سازمان مدیریت و برنامه ریزی، استانداری و دانشگاه کردستان از سوی نگارنده به اتمام رسیدەاند. پژوهش حاضر، جدای از خوانش انتقادی منابع موجود در این حوزه، سعی در ارائه الگویی جامع و استاندارد در بررسی آثار ادبی آن دوره دارد که علاوه بر دربرگرفتن جریانها و مکاتب مختلف ادبی، در پی اهمیت بخشیدن به صورتبندی مکاتب نوین ادبیات کردی است. در بررسی هر دوره در ابتدا پیش زمینه ها و پیشینه اجتماعی، فرهنگی و سیاسی آن دوره مورد تحلیل قرار میگیرد و در اشاره به شاعران و نویسندگان برجسته ی هر دوره گزارشی دربارەی زندگینامه و محیط پرورشی و سپس فهرست آثار و در پایان خصوصیتهای بارز سبک شناختی آثار مربوطه ارائه میشود. در طرح حاضر، نخست دوره اول که شامل سال های 1971 تا انتفاضه سال 1991 است مورد بررسی قرار میگیرد. در این دوره نه تنها جریانهای ادبی گسترده ای در شعر کردی نظیر مکاتب روانگه ، کفری، مقاومت و هولیر ظهور کردند بلکه از این دوره می توان به دوران بالندگی ادبیات داستانی کردی نیز یاد کرد. محمد مولود، حسین عارف، و رئوف بیگرد از نویسندگان برجسته این دوره هستند. شاعر بزرگ معاصر کرد شیرکو بیکه س، شاعر شهیر کرد در حوزه ادبیات مقاومت، عبدالله پشیو، و همچنین شعرای برجسته ی دیگری نظیر لطیف هلمت از شعرای این دوره به شمار می آیند. در دوره بعد که از انتفاضه سال 1991 تا دوران کنونی را دربرمیگیرد مکاتب بسیاری در شعر و ادبیات داستان و نمایشی ظهور کردند. شعرای مشهور این دوره عبارتند از رفیق صابر، فرهاد شاکلی، فرهاد پیربال، هاشم سراج، قباد جلی-زاده، و دلاور قره داغی. در این دوره همچنین شاهد ظهور شعرای زن متعددی هستیم که در این میان می توان به آثار نجیبه احمد، نزند بگیخانی، مهاباد قرداغی، کژال احمد، کژال ابراهیم خدر و چومان هردی اشاره نمود. همچنین در این دوره نویسندگان برجسته و تاثیرگذاری نظیر بختیار علی، محمد مکری، و شیزاد حسن آثار خود را در قالب داستان کوتاه و رمان ارائه نمودند.
