دی اکسیدکربن (CO2) یکی از مهمترین گازگلخانه ای است که باعث مخاطرات گوناگونی در جهان می شود که به دلیل مصرف سوخت های فسیلی روز به روز رو به افزایش است. هدف از این مطالعه بررسی میزان انتشار مستقیم و غیرمستقیم گاز دی-اکسیدکربن توسط بخش های اقتصادی است که می تواند شاخص مناسبی جهت سنجش عملکرد بخش های تولیدی از نقطه نظر سازگاری با محیط زیست محسوب شود. برای بررسی آلاینده زایی بخش های مختلف اقتصاد کشور از جدول داده-ستانده و ترازنامه انرژی سال 1390 استفاده می شود زیرا تحلیل داده-ستانده ارتباط و پیوند میان مصرف، تولید و استفاده از سوخت های فسیلی و تأثیرات محیط زیستی آنها را به گونه ی ارتباطات یک بخش با سطح فعالیت دیگر بخش ها مورد توجه قرار می دهد. نتایج نشان می دهد بیشترین میزان انتشار مستقیم CO2 مربوط به بخش های «تولیدات صنعتی (ساخت)» و «خدمات کسب و کار»و بیشترین میزان انتشار مستقیم و غیرمستقیم CO2 و انتشار غیرمستقیم CO2 مربوط به بخش های «تولیدات صنعتی (ساخت)» و «کشاورزی، جنگل داری و دامپزشکی »، کمترین میزان انتشار غیر مستقیم CO2 مربوط به بخش های «آموزش» و «ماهیگیری» و کمترین میزان انتشار مستقیم CO2وانتشار مستقیم و غیرمستقیم CO2 مربوط به بخش های «بهداشت و مددکاری اجتماعی و تفریحی و مذهبی» و «آموزش» است. بنابراین بخش هایی که میزان انتشار آلایندگی بیشتری از سطح مجاز و مورد انتظار دارند بایستی دولت با اتخاذ سیاست های تشویقی و تنبیهی مناسب زمینه لازم برای کاهش انتشار آلایندگی آنها را مهیا کند.
