بهروز حریقی

بیماری پژمردگی باکتریایی سیب زمینی اولین بار در ایران در سال 1367 توسط بهار و دانش از مزارع استان های اصفهان وچهار محال و بختیاری گزارش شد و عامل بیماری با انجام آزمایش های فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و بیماریزایی نژاد3 یا بیووار2 باکتری Pseudomonas solanacearum تشخیص داده شد. در تحقیق حاضر، تنوع در میان جدایه های R. solanacearum جدا شده از مزارع استان کردستان براساس تعیین بیووار، بیماریزایی، روشrep-PCR با استفاده از آغازگرهای ERIC, REP,BOX، تعیین فیلوتیپ و تعیین نژاد، مورد بررسی قرار گرفت. در کل 24 جدایه به عنوان باکتری عامل پژمردگی از ریشه و غده سیب زمینی با استفاده از محیط تری فنیل تترازولیوم کلرید جداسازی شدند. براساس خصوصیات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی جدایه ها در سه گروه قرار گرفتند. براساس توانایی استفاده از کربوهیدرات ها20 جدایه، بیووار 2 و چهار جدایه بیووار 3 شناسایی شدند. براساسmultiplex PCR، 19 جدایه ها با تکثیر قطعاتی به اندازه سایز 372 و 282 جفت باز درفیلوتیپ II و پنج جدایه با تکثیر قطعاتی به اندازه 191 و 282 جفت باز در فیلوتیپ I قرار گرفتند. براساس نتایج حاصل از روش rep-PCR جدایه ها در سطح تشابه 56% در پنج گروه قرار گرفتند وکه این گروه بندی با منطقه جغرافیایی جدایه ها مطابقت نداشت ندارد. تمامی جدایه ها با توجه به توانائی ایجاد بیماری این که در سیب زمینی و گوجه فرنگی ایجاد بیماری کردند و عدم توانایی بیماریزایی در فلفل و تنباکو را نداشتند، در نژاد 3 تشخیص داده شدند. قرار گرفتند.